Stilte na de storm

Oeps, daar ging iets mis met m'n vorige bericht. Ik had een heel verhaal getypt waarin ik uitlegd dat er grote problemen waren met het internet en internationale telefonie hier. Iets met de glasvezelkabel die Suriname met de bewoonde wereld verbindt. Maar toen ik het bericht wou verzenden was het verdwenen... en toen ging ik het systeem dus even testen (vandaar het bericht) waarna ie het helemaal niet meer deed, dus ik kon het verder ook niet uitleggen. Het blijft alleen heel vreemd waarom ik wel op deze website kan en niet bij mijn email. Ik heb dus al bijna 2 weken geen email meer gezien, dus ben heel erg nieuwsgierig aan het worden ondertussen. Best vervelend, maar ook wel lekker rustig natuurlijk!

Maar goed, behalve de communicatieproblemen gaat het hier verder heel goed. M'n verjaardag was wel leuk, ik had een mooie armband van pa en ma meegekregen, die ik 11 mei pas uit mocht pakken. Verder regende het keihard waardoor ik opgehaald werd door Mr. H. in plaats van op de fiets naar kantoor. En ik heb 'm even langs de lekkerste bakker uit de stad laten rijden voor wat lekkers op kantoor en thuis. Post heb ik trouwens nog steeds niet ontvangen. Misschien komt het omdat ik eigenlijk niet in Rainville woon, maar net over de grens, dus laat dat voortaan maar weg! Dan raken ze bij de post in elk geval niet in de war! Verder is er ook een postbus nummer:

P.O.Box 1040
Paramaribo

Daar kan de post eventueel ook naartoe ;-)
Oh ondertussen is m'n mailbox aan het laden, en ik kan al zien dat ik 117 nieuwe mails heb...!! Gelukkig is Mr. H. naar een belangrijke vergadering, en heb ik hier op kantoor het rijk even alleen. Twee personeelsleden zijn ondertussen vertrokken, de secretaresse kwam niet meer opdagen vorige week, heel vreemd, en Jonathan had een betere baan gevonden. Ook lekker rustig dus.

Verder (over rustig gesproken) is m'n 'gast-familie' een week naar amerika. Pfff... ik heb nog nooit zo'n chaotische familie meegemaakt! Ze vertrokken vrijdagnacht om 3 uur van huis, en om 9 uur 's avonds liepen we nog door de stad om vanalles te kopen (o.a. koffers...) en daarna moesten er nog redelijk essentiele dingen als paspoorten worden gezocht... Ze zijn uiteindelijk wel weg geloof ik, want zik heb ze sinds die nacht niet meer gezien. Maar ik ben niet alleen, want de man die het huis heeft gebouwd, Marlon, en z'n vrouw Monique passen op. Voor het geval ik plotseling naar het binnenland moet. Aan planning doen ze hier niet echt.
Nou, ik ga het maar niet te lang maken deze keer, eerst maar eens proberen of ik dit bericht de lucht in kan krijgen... Nog bedankt voor de berichtjes die ik wel kon lezen, nl. op deze site!
Veel liefs!! Winnie.