Avonturen in Malawi!

--een lekker lang verhaal voor bij de kachel, of onder de kerstboom ;-)--

Vanuit Lilongwe kon ik met Catherine en Tinus, de eigenaren van Mufasa backpackers, en één van de ‘threelefthands’ meerijden in de ‘Doutzen Cruizer’ naar Monkey Bay, waar ze een nieuwe lodge aan het bouwen zijn op een prachtige locatie aan het Lake Malawi. De rit in de oranje VW bus was al een attractie op zich, met een gemiddelde van zo’n 50 km/u door de heuvels van Malawi. (zie www.threelefthands.com)

Omdat alles nog in aanbouw is was ik de eerste dagen eigenlijk de enige echte toerist, alle andere mensen waren al dan niet vrijwillig aan het werk. Maar het was er hartstikke gezellig met Emma, die het zoontje van de eigenaar leerde lezen, Marten, Minne en Henk, die 14 maanden geleden vanuit Friesland zijn vertrokken met de genoemde bus, en nog wat andere gestranden en betrokkenen. Het is er heerlijk zwemmen, en er was wel eens een krokodilletje gesignaleerd, maar die kon niet zoveel kwaad doen, dacht men.

Een van de dagen wilde ik eigenlijk gaan snorkelen, maar ging ik uiteindelijk met Catherine mee boodschappen doen in een stadje 50 km verderop. We moesten onder andere een geit kopen, want er zou een groep van acht Namibiers komen eten en die wilden wel een geit aan het spit op het strand. Ik zat lekker achterin de bak van de pickup, die volgeladen werd met groenten, koelboxen met ijs, bier, een matras, enzovoorts, en daar zou dan op de terugweg ook nog een geit bij komen. Dat bleek een hele missie. We zijn een aantal dorpen langs gegaan, maar overal waren de geiten te ver weg aan het grazen. Uiteindelijk hadden we een goede deal gesloten, maar toen bleek de specifieke geit die we konden krijgen niet te vinden! Het werd al later, en de geit moest toch wel een paar uur roosteren, dus uiteindelijk werden we gebeld vanuit de lodge dat ze de kerst-geit maar gingen slachten. Ik vond het eigenlijk wel fijn, dan hoefde ik dat beest tenminste niet 50 km lang in de ogen te kijken voordat ik ‘m op zou eten.

Terwijl we ergens in één van de dorpen op de geiten zaten te wachten vroeg Catherine of ik al had gehoord wat er was gebeurd. Marten, één van de friezen, was gaan zwemmen en was door een krokodil aangevallen..! Hij was naar het ziekenhuis gebracht en er was overal bloed. Dat was het enige wat we te horen kregen.
Toen we uren later eindelijk terug waren bij de lodge kregen we het hele verhaal te horen. De krokodil was van de zijkant gekomen, had hem bij z’n been gegrepen en daarna was er een hele worsteling waarbij Marten een aantal keer onder water werd getrokken. Hij kon de bek uiteindelijk open trekken en door het gegil van Prentice, die ook aan het zwemmen was konden andere mensen met stokken de krokodil weg jagen en Marten uit het water trekken. De Namibiers waren er toen ook al, en hadden hem naar het ziekenhuis gebracht. Inmiddels was de kerst-geit al aan het spit geregen, en waren er mensen van het National Park, waar het meer deel van uit maakt gekomen om de krokodil dood te schieten, want nu het eenmaal bloed had geproefd zou het er niet meer veilig zijn. De ingewanden van de geit werden als lokaas gebruikt, en ze zaten op een bootje voor het strand te wachten tot de krokodil zich weer zou laten zien. Het was een lekkere chaos, en er waren ook nog 3 noren en een zwitser bij gekomen. Gelukkig vielen de verwondingen mee en kwam Marten nog voor het eten als de held van de dag (en de rest van het jaar en de komende jaren denk ik) vol pleisters en schrammen en in een gescheurde zwembroek weer aanwandelen. Waarschijnlijk houdt hij er alleen een paar stoere littekens aan over.

Het feest kwam lekker op gang, en toen hoorden we uren later opeens een keiharde knal, een schot! Iedereen rende naar het strand, maar het was pikdonker en er was eigenlijk niks te zien. De schutter dacht hem geraakt te hebben en ging naar huis, tot het weer licht zou worden. Helaas geen krokodil aan het spit, maar de geit smaakte ook prima.

Om 7 uur de volgende ochtend werd ik wakker van lawaai en geschreeuw naast mijn huisje. Met m’n slaperige hoofd ging ik een kijkje nemen en zag ik nog net hoe een pickup wegreed met de dode krokodil. Het beest was bijna 2,5 meter en minstens 80 kilo. Kleine krokodilletjes worden groot…

Op zaterdag was het dan toch tijd om te gaan en nog wat meer van Malawi te zien. Emma had ook besloten om te vertrekken, en ging gezellig mee naar Liwonde Nationaal Park, een stukje verder naar het zuiden. Op de laadbak van een volgeladen truck (met mensen, mango’s en fietsen) en daarna nog een eind in een nog voller minibusje reden we naar Liwonde, waar we werden opgehaald door de eigenaren van de lodge waar we zijn gaan kamperen. De lodge en campsite keken uit over een prachtige rivier met nijlpaarden, waterbucks, impala’s en talloze vogelsoorten. Vanuit een boomhut zagen we de zon onder gaan. ’s Avonds kregen we het lekkerste eten in tijden, en sliepen we in Emma’s tent onder een rieten afdak op de campsite midden in de bush. De geluiden zijn onbeschrijfelijk.

Zondagochtend stonden we om 5 uur op voor een ‘walking safari’ langs de rivier. Héél erg mooi! De nijlpaarden waren al terug in het water (op één na), maar we zagen waterbucks, impala’s, warthogs (zo grappig!) en allerlei andere (ongevaarlijke) beesten en de omgeving was schitterend. Daarna natuurlijk uitgebreid ontbijt met eieren en spek, worst, gebakken aardappelen en witte bonen in tomatensaus. Rond de middag besloot Emma te vertrekken, want ze kon een lift krijgen van een paar andere Nederlanders en dat gaf wat extra ruimte in haar planning. Ik kreeg de tent en de uitdaging om een nacht alleen in de bush te slapen. Aan het eind van de middag ging ik met twee Nederlandse jongens (ja die Nederlanders zitten écht óveral) een kano-tocht op de rivier maken, nóg mooier dan de ‘walking safari’, omringd door vogels en bij ondergaande zon op zoek naar de nijlpaarden. ’s Avonds bij het eten in de buitenlucht bij kaarslicht vlogen allerhande insecten variërend van 1 tot 8 centimeter in het rond en vertelde de manager die ook bij ons aan tafel zat enge verhalen over iemand die door een slang (Black Mamba) was gebeten en grote spinnen en de hyena’s die soms over de campsite liepen, maar die niemand kwaad deden. Ze bood me ook nog aan om in haar caravan te slapen, want ze had geloof ik een beetje medelijden, maar ik ben natuurlijk geen watje…

Bij het tandenpoetsen zat er een schorpioen in de wasbak, en renden de spinnen vrolijk in het rond. Er was wel een nachtwaker die me naar mijn koepeltentje bracht met een kaars (alleen de binnentent, aan alle kanten gaas, lekker luchtig), en de Nederlandse jongens beloofden me te redden als ze me zouden horen gillen, maar die sliepen 100 meter verderop en verder was er niemand…

De wijn bij het eten deed wonderen, want ik viel al snel in slaap en werd pas om 7 uur de volgende ochtend wakker! Ik had bijna spijt dat ik niet wat meer van de nachtelijke bush-geluiden heb kunnen genieten. Na het ontbijt (weer eieren met spek, etc., pfff…) heb ik alles ingepakt, terwijl de eekhoorns en baviaanen voorbij renden, en ben ik nog bijna aangevallen door een schorpioen die zich onder de tent had verstopt. Het was wel weer mooi geweest met die beesten. M’n tas was nu écht loodzwaar met de extra bagage, en op weg naar het dorp in een open safari-auto helemaal natgeregend. Het is niet altijd feest natuurlijk. Maar ik vond al snel een minibusje richting Zomba en toen begon de zon weer te schijnen!

In Zomba raakte ik aan de praat met een Engels meisje bij een restaurantje waar ik even bij zat te komen van de busreis. Ik vertelde natuurlijk het krokodil-verhaal, en toen zei ze dat ze dat net in de krant had zitten lezen! Dus nu weet heel Malawi de aangedikte versie waarin de krokodil het slachtoffer 3 kilometer meesleept….

Van de Nederlanders in het park had ik een telefoonnummer gekregen van een gids op het Zomba plateau. We spraken de volgende ochtend om 8 uur af, en gingen met de taxi omhoog waar de wandeling begon. Het leek net alsof ik opeens in de ardennen was beland! Heel erg mooi, koel en rustig. We liepen door de dennenbossen langs een waterval en uiteindelijk in hoog tempo naar twee uitkijkpunten die vernoemd waren naar een paar beroemde bezoekers: Koningin Elizabeth en Emperor Haile Selassie. Na de middag waren we weer beneden, en was het wachten op de bus naar Nkatha Bay, halverwege het meer van Malawi, een heel eind naar het noorden. Het duurde even voor iedereen met z’n enorme hoeveelheid bagage was ingestapt, maar toen konden we vertrekken. Bij een politiepost moest iedereen er uit, en stond ik even met een agent te kletsen toen de bus opeens wegreed, zonder mij! Ik kon er nog net op tijd in springen.

De bus kwam om 3 uur ’s nachts aan in Nkatha Bay, waar ik werd opgehaald door de eigenaar van Big Blue Backpackers. Ik besloot de tent maar ingepakt te laten, en lekker in een dorm-bed te slapen. Het scheelde 1 euro.

Het meer was ook hier weer schitterend, heel helder water vol visjes in alle kleuren van de regenboog, maar vooral blauw. Na uitgeslapen te hebben ging ik dus snorkelen, een boek lezen, mijn was laten wassen (eerste keer in 2 maanden dat ik het niet zelf met de hand heb gedaan), het dorp verkennen, en dat was het wel zo’n beetje. In Malawi bleken de weken voor kerst het absolute laagseizoen. Geen backpacker te bekennen! Ook in Nkatha Bay waren er op het hoogtepunt in de lodge slechts vier gasten. Ik wilde perse een kayak-tocht maken, en dat moest dus ook maar in m’n eentje. Mét twee gezellige gidsen, dat wel. We kayakten een eind langs de oever naar het zuiden naar een verlaten strandje in een kleine baai. Ik kan niet vaak genoeg herhalen hoe mooi het allemaal was. Bij aankomst moest ik maar gaan snorkelen en gingen de gidsen de lunch voorbereiden. Dat duurde ook een uur of twee, maar toen kreeg ik wel het lekkerste ‘local food’ in tijden: rijst met groentesaus en een perfect gebarbecuede kip. Die kip deelden we met z’n drieen, dus na het eten zaten we zo vol dat het tijd was voor een middagdutje. Daarna moest ik nog even van een rotsblok afspringen en stapten we weer in de kayak terug naar het dorp. Onderweg gingen we de visarenden sardines voeren. Ze vlogen vlak over ons heen, heel indrukwekkend!

’s Avonds kwamen er twee nieuwe gasten, Luca, een Italiaanse archeoloog en Vincent, een Franse filosoof in een Landrover Defender. Picobello onderhouden, Luca’s grote trots. Ze waren onderweg van Johannesburg naar Sicilië in 2 maanden. De volgende ochtend vroeg ik of ik een eindje mee mocht rijden naar het noorden, en dat leek ze wel gezellig. Ze waren niet echt van de strakke planning, dus we vertrokken vlak voor de lunch en het gesprek ging al snel over wat er gegeten moest worden. Pasta met paddestoelen! Langs de weg kochten we 8 paddestoelen van zo’n 25 cm doorsnede, voor 1 euro. Ik zat achterin tussen de tassen die nu bedekt waren door de enorme apparaten. Aan het eind van de middag kwamen in de buurt van de plaats waar ik wilde overnachten, de Mushroom Farm in Livingstonia, een unieke plek waar elke reiziger in Malawi heen moet naar het schijnt. Maar de Mushroom Farm was 10 km van de verharde weg, omhoog langs een bijna vertikale berghelling. Ik had bedacht dat ik wel een andere lift zou kunnen vinden, of dat ik de volgende ochtend omhoog zou lopen, maar m’n nieuwe vrienden wilden me graag voor de deur afzetten. Na 2 km vroegen ze zich af waar ze in godsnaam aan begonnen waren (‘Merde!!’), want het was de ene haarspeldbocht na de andere, hobbelig en vreselijk steil. Maar daar is de Landrover voor gemaakt, toch?! En dat moesten ze toegeven. Rond vier uur kwamen we uiteindelijk aan op een van de mooiste plekjes waar ik ooit geweest ben. Het uitzicht over de kustlijn, de bergen en het meer was fantastisch, en de Mushroom Farm is gewoon een grappige naam voor een ecologisch/biologisch verantwoorde mini-camping op zonne-energie, met kippen en een groentetuintje, en een compost-wc, en dat alles aan de rand van een diepe afgrond. M’n vrienden vonden het ook uniek, en besloten de afdaling tot de volgende ochtend uit te stellen. We hadden nog net genoeg tijd om nog even 5 km door te rijden naar boven, naar het stadje Livingstonia. Een koloniale nederzetting boven op de berg, zo afgelegen van alles en iedereen dat er een hele bijzondere sfeer hangt. Er was een museum en een enorme kerk en een universiteit en een technische school! Luca vond allemaal prehistorische artefacten.
Daarna was het tijd voor de mushrooms zelf. Na nog een hele discussie over de bereidingswijze (Luca was voor grillen, Vincent voor koken), gingen ze in het donker aan de slag. Een uur later was het klaar: pasta met alle 8 de paddestoelen (bleef niks van over), knoflook en olijfolie. Nog een culinair hoogtepunt!

Mijn tentje stond op anderhalve meter van de rand van de afgrond. Het was er koud, na het eten zaten we met nog wat andere gasten bij het kampvuur. Gelukkig had Luca nog wel een deken over. Zelf sliepen ze in de Landrover. Ik werd om 6 uur wakker, stak m’n hoofd uit de tent en het uitzicht was bij zonsopkomst nóg indrukwekkender. Ik had er best een paar dagen willen blijven, maar besloot uiteindelijk met Luca en Vincent mee te gaan. De makkelijkste en gezelligste optie. Ik had alle hoogtepunten van Malawi wel gezien, en een paar dagen eerder aankomen in Dar es Salaam was ook helemaal niet erg. Het scheelde in elk geval een hele hoop gesjouw en gedoe! Dus nu was ik deel van het team en deel van ‘Operation Zebra’, hun missie om een kleine speelgoed-zebra van Zuid-Afrika naar het zoontje van Luca in Italië te brengen.

Over de grens in Tanzania aten we de restanten van de mushroom pasta onder een grote mango-boom. Nog lekkerder dan de vorige dag! Alles ging op z’n zuid-europees/afrikaans, lekker relaxt en tegen de avond reden we door de highlands van Tanzania. IJskoud en regen. Geen lekkere plek om te kamperen, dus we reden nog maar even door tot Iringa, waar het nog steeds koud was maar gelukkig droog. Ik had ondertussen wel een flinke verkoudheid opgelopen, dus naast de deken kreeg ik ook nog een dikke donzen slaapzak, en heb prima geslapen. Oh en het avondeten bestond uit rijst met avocado-saus, en natuurlijk een flinke scheut olijfolie.

En toen brak de laatste dag van de trip alweer aan! Na een uitgebreid ontbijt op de camping begonnen we aan de laatste etappe tot Dar es Salaam. We arriveerden wonder boven wonder nog voor het donker was, en ik werd keurig voor de deur afgezet! Leuk om weer thuis te komen, het huis was dankzij Laura nog altijd chaotisch en vol gasten, dus met z’n allen gingen we ’s avonds vis eten aan het strand.

En ik heb ook een nuttige besteding gevonden voor de extra dagen in Dar es Salaam: een cursus windsurfen!! En op zoek naar een baan in Nederland…

~~~~ Fijne kerstdagen en alvast een goed en gezond 2010!!! ~~~~ - ik ga nu naar het strand.

Foto's volgen binnenkort op www.picasaweb.google.com/winnieversol