Mopi Kondre

Met de komkommertijd viel het allemaal reuze mee, die duurde slechts 1 dag... ;-) Donderdag was het de dag der inheemsen (ofwel indianen), voor het eerst een vrije dag voor alle Surinamers. Groot feest in de Palmentuin, met veel indianen, muziek, kraampjes, eten, een toespraak van de president en helaas een tropische bui...

De volgende dag moest Chris weer het veld in voor zijn project om mijnbouwers te organiseren. Naar Mopi Kondre, een piepklein dorpje aan de Marowijne rivier die de grens vormt tussen Suriname en Frans Guyana.

Vrijdag om half 8 reden we weg, met een taxi naar Albina. Kapitein Sana, die we nog kennen van de trip naar Pakira en Langetabbetje wachtte ons al op met z’n bootje, dus geen gezeur meer met schreeuwende bootsmannen. Wel moesten we nog water inslaan en een pet voor Chris, zodat z’n hoofd niet te rood zou worden. We voeren naar Mopi Kondre, zo’n anderhalf uur varen. Daar aangekomen bleek de kapitein (dorpshoofd) aan ‘de overkant’ te zijn, op Frans grondgebied dus. Tijdens de binnenlandse oorlog tussen 1986 en 1991 zijn veel bewoners van het dorp en de rest van het gebied naar Frans Guyana gevlucht, en veel van hen wonen er nog steeds.

We gingen de kapitein dus aan de overkant een stuk verder stroomopwaarts ophalen. Daar aangekomen begon het keihard te regenen, dus zijn we gaan schuilen in een huisje van een bewoonster. Het was net etenstijd, en in Suriname houdt men altijd rekening met onverwachte gasten, dus kregen we kwak (gedroogde cassave met water, smaakt een beetje zurig) en natuurlijk kip met veel bot. Het grappige is dat alles lekker is in zo’n situatie! Op de terugweg naar Mopi Kondre stopten we nog even in een ander Frans dorpje om een oom van Kapitein Reinier te bezoeken, die ziek was. Het verschil tussen de Surinaamse en de Franse dorpen is duidelijk zichtbaar: in het dorp in ‘Frankrijk’ hadden de huizen zonnepanelen, Mopi Kondre (Suriname) heeft sinds de binnenlandse oorlog geen enkele vorm van elektriciteit meer!

Uiteindelijk waren we in Mopi Kondre, waar we een slaapplaats gingen zoeken. We konden in de ‘polikliniek’ slapen, een betonnen gebouw met 4 hokjes, waar een dokter z’n praktijk zou kunnen houden, als die er zou zijn... Het gebouw is door een of andere organisatie neergezet, maar is nu al totaal vervallen, omdat er helemaal niet over na is gedacht. Zo hadden de ruimten plafonds van zachtboard, wat totaal ongeschikt is voor de tropen. De zolder was een broedplaats voor vleermuizen geworden, de poep had de plafonds helemaal weg laten rotten, en toen een deur van een van de ruimtes voor ons open werd gemaakt wemelde het van de vleermuizen die door het daglicht gestoord werden. De vloer was bedekt met een dikke laag uitwerpselen... even later haalde het meisje wat de deur open gemaakt had een hele dikke giftige duizendpoot tevoorschijn... ik zag mezelf hier niet echt relaxt slapen! Chris vond het ook niet zo fijn, dus vonden we uiteindelijk een open hut waar was te drogen hing, waar we onze hangmatten prima op konden hangen. Lekker luchtig en weinig enge beesten te bekennen!

Het dorp is heel klein en heeft zwaar geleden onder de binnenlandse oorlog. Alle huizen waren kapot geschoten, en in de rivier voor het dorp ligt zelfs nog een neergeschoten helikopter! De vrouwen doen vrolijk hun was tussen de verkreukelde wieken. ’s Avonds aten we noodle-soup met kippenworstjes uit blik... (geef mij maar kwak ;-)). Zoals in elk dorp in het binnenland waren er veel kinderen, die een paar vreemdelingen wel interessant vinden. Ik kreeg van een van de moeders ook meteen een baby in m’n handen gedrukt. Zo schattig! Om 8 uur gingen we slapen, want alles was donker, dus er viel niks anders meer te doen.

De volgende ochtend gingen we met Kapitein Reinier op stap. We voeren naar een klein zijriviertje vlakbij Pakira Kondre, waar ik eerder al een keer geweest ben. Chris is soms echt sukkelig. Hij kan z’n tas niet inpakken zonder checklist, en die had ik perongeluk meegenomen. Ik had ‘m nog gebeld maar hij was te lui om ‘m op te halen, en bovendien stond de lijst ook nog op de computer. Maar hij heeft dus een tweede checklist nodig om hem er aan te helpen herinneren dat ie de checklist moet gebruiken... ofziets. Nou ja, hij had ‘m dus niet gebruikt, met als resultaat dat ie allerlei belangrijke dingen was vergeten. Zoals z’n hoed, borden en bestek (deze problemen hadden we in Albina al opgelost) maar hij had dus ook geen regenkleding en laarzen bij zich... en die laatste waren vrijwel onmisbaar tijdens deze tocht. Het jammere is dan dat hij om de haverklap roept “winnie, we hebben écht slecht georganiseerd hoor!” en vervolgens laat hij me met een zware glazen fles met pinda’s sjouwen... ook al niet zo praktisch... Ik kan er meestal wel om lachen hoor, want ik heb voor mezelf natuurlijk alles goed geregeld, en was dan ook voorzien van laarzen.

We gingen namelijk een stevige wandeling maken, dwars door het bos, om de verschillende plaatsen te bezoeken waar goud wordt gewonnen. Het was erg modderig, en we moesten een paar keer door de kreek waden. De kapitein liep voorop, in enorm hoog tempo, want die doet natuurlijk niks anders. Ik kwam daar een eind achteraan, deed hard m’n best om ‘m bij te houden, om niet te verdwalen en een heel eind achter mij liep Chris, met z’n gewone schoenen, wanhopig maar tevergeefs proberend om z’n voeten droog te houden.. Moet een grappig gezicht geweest zijn. De kapitein keek nooit achterom, en ik vond het allemaal wel vermakelijk! Het was wel flink zweten, en pas na lange tijd en achter een aantal flinke heuvels kwamen we bij het eerste kamp. De kapitein moest het een en andere bespreken, en wij konden even bijkomen. We kregen van de kokkin van het kamp heerlijke koude stroop (=siroop) met regenwater. Al snel gingen we weer verder, naar nog twee andere kampen. De derde had een heel mooi ‘cabaret’, waar gigantische hoeveelheden drank uitgestald stonden, en de Braziliaanse ‘nachtvlinders’ zoals de kapitein de dames noemde rondliepen. Eigenlijk moesten we nog naar een vierde kamp, maar dat was te ver lopen. Er kwamen net een paar ATV’s aangereden, en die gaven ons een lift. Was weer heftig! Helaas was degene die we nodig hadden niet aanwezig, dus konden we weer terug. Bij het cabaret kregen we lekker braziliaans eten, en na een heleboel geouwehoer gingen we weer terug. We werden nog een stukje gebracht door een terreinwagen, en de rest gingen we weer lopen. Was een mooie wandeling! De modder zat overal, dus toen we tegen de avond weer terug waren in Mopi Kondre ben ik met al m’n kleren aan de rivier in gegaan. Douches zijn er natuurlijk ook niet, baden en kleren wassen gebeurt allemaal in de rivier. Het water was heerlijk, een paar meisjes hielpen me met het wassen van m’n kleren. En de kinderen zwommen gezellig met me mee.

Toen het bijna donker was moest Chris nog voor dokter spelen, want een van de kinderen had z’n voet opengehaald aan een kruiwagen. Zag er lelijk uit, gelukkig heeft ie altijd een grote ehbo-kist bij zich (was ie gelukkig niet vergeten).

Zondagochtend hadden we nog een laatste vergadering met de kaptein en het hoofd van de school. We waren gekomen om een stichting op te richten voor de goudzoekers, zodat ze legaal en gecontroleerd kunnen gaan werken. Dus alle details werden besproken en uitgelegd. Over 2 weken gaan we terug, dan moet de kapitein het bestuur van de stichting bij elkaar hebben. Om 11 uur bracht kapitein Sana ons weer terug naar Albina, waar we gelukkig weer snel een taxi naar Paramaribo konden regelen. Was weer een leuke trip!

De komende tijd zal ik vooral bezig zijn met het afronden van m'n scriptie, zover als mogelijk is. Misschien nog een paar korte tripjes naar het binnenland, maar verder dus veel zweten achter de computer vrees ik...