weer thuis...

Het zit er alweer op helaas... tis echt veel te snel gegaan deze zes maanden! De laatste 4 weken had ik bezoek, eerst van Annemarie en daarna van Frouke, hieronder de hoogtepunten (beetje lang, sorry, alweer teveel meegemaakt ;-)!

Woensdagnacht 19-9 kwam Annemarie aan op Zanderij. Jules en Laura gingen mee om haar op te halen. Na lang wachten kwam ze eindelijk te voorschijn en konden we naar huis. We hebben nog tot laat zitten kletsen. Donderdag zijn we Paramaribo gaan verkennen, op de fiets. Alle toeristische hoogtepunten bezocht, en een saotosoepje bij ’t Vat gegeten. Daarna hadden we onze fietsen in het centrum geparkeerd, en gingen we nog een rondje wandelen... teruggekomen bij de fietsen begon het eerste hoogtepunt van d’r verblijf hier... een van de fietssleuteltjes was kwijt. Een nieuwsgierige taxichauffeur raadde ons aan om naar de brandweer, een straat verderop, te gaan. Goed idee! De brandweermannen waren meteen bereid om te helpen, ze verveelden zich waarschijnlijk dood. Maar eerst moest er uitgebreid overlegd worden met het hele corps. Uiteindelijk liepen we over straat met onze held Vincent, en een enorme betonschaar. Eitje, dachten we, maar dat viel tegen, want de betonschaar werkte niet echt goed. Vincent begon al te zuchten dat ie dan ‘helemaal terug moest lopen’ (200 meter) dus boden we maar aan om mee te wandelen, ook omdat we bang waren dat ie anders niet meer terug zou komen. Hij zei dat we wel onze gegevens op moesten geven, maar hij had geen pen. Dus terug op de kazerne begon ie op een whiteboard te schrijven: ‘fietsslot opengeknipt van Annemarie en Winnie’. Dat was het logboek! Verder geen achternamen of adres nodig. Voor de tweede poging werd een simpele kleine nijptang gebruikt, en dat werkte meteen. Vincent nam wel het slot mee als bewijsmateriaal. Toen we later langs het Vat fietsten lag het sleuteltje daar op de stoep.... ’s Avonds roti gegeten en optijd naar bed!

Vrijdagochtend gingen we langs kantoor, maar Chris was er niet. Daarna maar een nieuw fietsslot gekocht en naar het internetcafé. Vervolgens gingen we langs Zuz&Zo, waar Laura werkt, om te lunsen en te kijken of ze leuke tripjes in de aanbieding hadden. Dat viel een beetje tegen, dus gingen we naar Stinasu (stichting natuurbehoud suriname) die de belangrijkste natuurgebieden in Suriname beheren. We konden maandag mee met een driedaagse trip naar de Raleighvallen en de Voltzberg, in het grootste natuurgebied van het land. Met het vliegtuig. ’s Avonds gingen we met Jules, Laura en twee vrienden van hun mee naar de weekelijkse Jazzavond in Rumors. Meestal heel leuk, want het is een soort open podium en iedereen die mee wil zingen of spelen krijgt de kans, en dat is vaak erg goed. Deze avond was de muziek helaas een beetje saai.

Zaterdag gingen we naar JW&P in Boxel. Met de bus, en we hadden weer pech, want we moesten 3 kwartier wachten tot ie vol zat en vertrok. Maar alles kwam uiteindelijk toch goed, en het was heel gezellig. ’s Avonds gingen we naar Domburg, waar we hebben gegeten, gedronken en gedanst met onder andere de jongens die met de verbouwing van het huis geholpen hebben. Erg grappig allemaal! ’s Nachts weer in de hangmat op het balkon, en zondagochtend na een wandelingetje door Boxel weer naar huis. Dat was nog niet zo simpel, want op zondag rijdt de PDP (Paramaribo-Domburg-Paranam) bus niet, en doordat er een brug is afgesloten konden taxi’s uit Domburg ook niet makkelijk komen. Dus bracht Petra ons naar de Highway, waar we op hoop van zegen in een bushokje gingen zitten. Deze keer hadden we wel geluk, want al na een half uur kwam er een bus. Toen konden we ons gaan voorbereiden op onze trip. Niet zo moeilijk want we mochten maar 5 kg pp meenemen in het vliegtuig. ’s Avonds gingen we met Jules en Laura mee naar een barbecue bij kennissen van ze. Toen werd weer duidelijk hoe gastvrij Suriname is! Grote kippebouten op de barbecue, 5 honden in alle maten en de gastheer bleek een erg goede pianist te zijn.

Maandag ochtend begon ons avontuur naar de Ralleigh-vallen. We moesten om half negen op het vliegveldje van Zorg en Hoop zijn, waar alle binnenlandse vluchten vertrekken. We zaten in een groep met drie gezellige groningse verpleesters, een jong brabants stelletje en een heel apart stel uit Boskoop. We vertrokken met twee kleine Chesna’s, waar 6 personen in konden, inclusief de piloot. Ik zat voorin naast de piloot. Was wel leuk! Het was drie kwartier vliegen, en toen kwamen we aan op Fungu-eiland, waar bleek dat het allemaal best luxe was (vergeleken bij wat ik gewend was in het binnenland). We hadden een open kamer met wc en douche, en uitzicht op de watervallen! We zijn over het eiland gaan wandelen, en we kwamen meteen een groep doodshoofd-aapjes tegen! En een heleboel vlinders. Daarna kregen we lunch van Rosita, de kok die heerlijk kon koken, en ’s middags hebben we in de rivier liggen dobberen. Dinsdag was Annemarie jarig, en hebben we met z’n allen voor d’r gezongen. Het werd een zware dag, we gingen naar de Voltzberg. Eerst moesten we een tocht van 2,5 uur (7,5 km) lopen, dwars door het regenwoud, over smalle paadjes en daarna moest de berg nog beklommen worden. Claire en Kees uit Boskoop zagen het niet zitten en bleven beneden, maar de rest ging wel naar boven. Het was erg steil en heet boven de bomen, maar het uitzicht was fantastisch! De voltzberg is een soort granieten puist die boven het bos uitsteekt, 245 meter hoog. Naar beneden lopen was nog zwaarder, en toen kreeg ik last van de heup van m’n gebroken been. En toen moesten we nog 2,5 uur terug. Aangezien ik hier afgelopen maanden nauwelijks bewogen heb viel dat niet echt mee. Maar aan het eind wachtten te watervallen, dus we liepen stevig door! Voor we weer naar het eiland teruggingen met de boot konden we nog even lekker zwemmen. ’s Avonds konden we Annemarie’s verjaardag pas echt vieren met een paar flessen Parbo-bier en een optreden van de ‘Ralleigh-boys’, een lokale muziekgroep. Was hartstikke leuk, en ondanks dat we allemaal niet meer op onze benen konden staan werd er flink gedanst, en Annemarie werd meerdere keren toegezongen door de band.

Woensdagochtend stond nog een korte wandeling naar een andere waterval op het programma, maar ik had nog teveel last van m’n been, dus ben maar niet meegegaan. Wel met de boot, om de rest van de groep af te zetten. Daarna ben ik lekker gaan zwemmen, inpakken, en na anderhalf uur weer meegegaan om ze op te halen. We zouden rond 12 uur vertrekken, maar Rosita had toch nog eten voor ons gemaakt. Toen we het vliegtuig hoorden liepen we, de brabanders, annemarie en ik naar de airstrip. De rest van de groep bleef nog een dag langer. De dag ervoor was er ook een groep surinamers naar de Voltzberg gegaan, en een hindoestaanse vrouw was gevallen en een heel eind naar beneden gerold. Het had anderhalve meter gescheeld of ze was in het ravijn gestort... Ze had grote schaafwonden en erg veel pijn, en zou dus met ons meevliegen. We waren al ingestapt en klaar voor vertrek toen de piloot zei: ‘stap maar weer uit, hij doet ’t niet’ (!!) De startmotor was kapot, en hij kreeg ‘m niet aan de praat. We moesten wachten op een monteur die uit de stad moest komen, en hadden bedacht dat we dan wel met dat vliegtuigje mee konden. Dat ging helaas niet door, ze moesten verder naar een andere plaats. De monteur had na een minuut alles al geprobeerd en er was niks aan te doen. Uiteindelijk gingen ze proberen om een touw rond de propellor te binden om ‘m aan te slingeren. Na een stuk of vier pogingen lukte dat, dus wij weer helemaal blij. Alleen.... opeens begonnen de piloot en de monteur naar ons te zwaaien, en ze vlogen gewoon weg!!! Zonder ons of de gewonde vrouw mee te nemen! Behoorlijk lullig, ze hadden niet eens iets gezegd. Steeds kwamen mensen kijken of we al vertrokken waren, en om water te brengen, dus het bleef wel gezellig. Ondertussen waren we al een paar uur verder, en werd er een ander, groter vliegtuig opgeroepen uit de stad. Toen die uiteindelijk arriveerde (een Antonov, oftewel ‘Anton’) was het 5 uur en 15 minuten later... Kees en Claire gingen uiteindelijk ook mee, want die hadden het wel gezien op het eiland. Hun programma was nogal vol, en ze wilden graag een extra rustdag in de stad. Uiteindelijk was het allemaal wel leuk, want we moesten nog een tussenstop maken een heel eind verder het binnenland in, ten zuiden van het stuwmeer. Daar werd het hele vliegtuig volgeladen met surinamers die daar woonden, en gewoon contant betaalden bij de piloot. Het leek wel een bus! Annemarie vond het minder leuk, want die zag allemaal enge lampjes branden in de cockpit... We vlogen dus over het stuwmeer, en ook over de Rosebel Gold Mines, waar ik heb gebivakkeerd. Was leuk om te zien vanuit de lucht! Het werd nog wel even spannend of we wel voor het donker op Zorg en Hoop zouden zijn, want die landingsbaan heeft geen verlichting.... maar we landden precies op tijd. We hebben de taxi gedeeld met de gewonde vrouw, die ons enorm dankbaar was voor alle hulp. Ik hoop dat ze snel weer genezen is.

Donderdag waren we uitgenodigd door de nichten van oma en hun familie om mee te gaan naar plantage Berseba waar je kunt zwemmen in het zwarte ‘cola’ water. Veel surinamers brengen op dit soort plaatsen hun vrije dagen door. Met twee auto’s volgeladen met eten reden we daar heen, en omdat het een doordeweekse dag was, was het er erg rustig. We hebben lekker gezwommen en natuurlijk veel gegeten. En met de kinderen gespeeld. Een relaxt dagje!

Vrijdag gingen we weer op zoek naar een leuke trip voor het weekend. We waren weer een beetje aan de late kant, en er waren niet echt leuke dingen te doen. We wilden eigenlijk zelf wel met het openbaar vervoer gaan, maar das toch niet zo relaxt met twee meisjes. Uiteindelijk gingen we kijken of Chris iets wist. Hij pakte meteen de telefoon, en begon familieleden en kenissen op te bellen om te vragen wat ze gingen doen in het weekend en of ze twee lieftallige dames mee wilden nemen.... nou, na een paar telefoontjes was het raak! We konden mee met George naar een feest in een marrondorp. Daarna gingen we dit alvast vieren in Chris z’n stamkroeg. ’s Avonds gingen we ‘op stap’ we hadden min of meer afgesproken met onze groep van de Ralleighvallen bij het Vat, en ze zaten er allemaal al. Was wel gezellig! De drie groningse verpleegsters bleken nog een wilde nacht op het eiland gehad te hebben...

’s Ochtends konden we uitslapen, want we zouden pas om 3 uur vertrekken. We moesten bij een tankstation bij de Surinamebrug wachten, en George was maar een kwartier te laat. We gingen met de auto naar Moengo, waar we verder gingen met een bootje, nog een uur varen. Het dorp heette Manja Boeng, vernoemd naar de grote Manja (Mango) boom aan de waterkant. Het feest was een soort rituele happening, om vrouwen waarvan de man was overleden weer ‘uit de rouw’ te halen. Ter afsluiting van de rouwperiode dus, waarin ze helemaal niks mogen doen. Het rituele gedeelte hebben we niet gezien, maar het feest was super! We waren de enige buitenstaanders, en dus ook de enige blanken. Er waren drie bands, die een voor een optraden, en bij de eerste hoorde ook een dansgroep. Erg leuk om naar te kijken. Verder was het echt ongeloofelijk hoe goed de mensen daar allemaal konden dansen, en dan met name de heup- en bilbewegingen! Van kleine kinderen tot jongens van een jaar of twintig tot dikke vrouwen... ze gingen helemaal los! Annemarie en ik waagden af en toe ook een dansje, maar voelden ons behoorlijk stijf en ongemakkelijk, haha! Het feest duurde de hele nacht door maar om 4 uur konden we onze ogen niet meer open houden, dus zijn we maar in onze hangmatten gaan liggen. George had een heerlijk ontbijt voor ons, met watermeloen, krentebollen met kaas en yoghurt.
Het dorp was nog behoorlijk primitief, en de ‘wc’ was weer een ervaring op zich. Het was een betonnen put, die een halve meter boven de grond uitstak, met daarop planken om je voeten op te zetten. Je zat dus op een soort podium, achter een veel te laag schuttinkje. We hadden het gevoel dat het hele dorp onze witte billen kon bewonderen... Een douche was er natuurlijk ook niet, dus gingen we nadat we onze spullen hadden ingepakt in de rivier zwemmen. Goede bezigheid terwijl je op een boot zit te wachten! En de kinderen deden gezellig mee. Toen de boot uiteindelijk kwam, en alles en iedereen was ingeladen konden we vertrekken. Daarna weer in de auto, onderweg stopten we nog een paar keer om vrienden van George te bezoeken en te eten, en tegen de avond waren we weer thuis!

We sliepen samen in mijn bed, en kregen 's nachts de schrik van ons leven toen ik wakker werd doordat ik iets tegen m'n arm voelde... er liep een inbreker op het dak! Echt heel eng want m'n bed staat in een soort dakkapel, dus de dief kon zo bij ons naar binnen kijken. Maar toen ik 'hallo wie is daar' riep, ging ie er snel vandoor. Snel Ria ingeschakeld en die stuurde Jozef, haar pleegzoon naar ons toe om het dak te inspecteren. De achterbuurvrouw had de dief ook gezien en kon beschrijven hoe hij eruit zag. We hebben de politie nog gebeld, maar dat had verder niet zoveel nut... ze gingen niet eens kijken waar die dief naar boven had kunnen klimmen!

Maandag hebben we nog een laatste tripje gemaakt, naar Jodensavanne. We zouden eigenlijk een Commewijne boat-tour maken, langs allerlei plantages, maar dat ging niet door wegens te weinig aanmeldingen. Maar we konden gelukkig nog op het laatste moment mee met een andere trip naar Jodensavanne. In een busje met een stel melige toeristen, en een hele leuke gids, Hans, die om de haverklap stopte en zei: links zien jullie die-en-die boom, en rechts die-en-die. Enorm leerzaam dus.. Na een uur of twee rijden moesten we met een pondje over de rivier, en kwamen we uiteindelijk bij Jodensavanne, in de slaventijd het portugees-joodse bolwerk. Meer dan een paar grafstenen en een ruine van een synagoge was het eigenlijk niet, maar goed. Misschien liggen m'n voorouders er wel, dus wat dat betreft was het wel bijzonder. Op de terugweg ging het weer mis... het veerpondje deed het niet meer! Gelukkig was er een brug in aanbouw, waar je te voet al overheen kon lopen, maar het busje moest achterblijven, en we moesten twee uur wachten op een ander busje... het tweede deel van de trip, naar het luxe Overbridge-resort ging daardoor helaas niet meer door. Tijdens het wachten heb ik nog wel een duik in de rivier genomen. Die brug is inmiddels aangevaren door een boot, en gedeeltelijk ingestort, dus nu kun je daar helemaal niet meer naar de overkant!

Dinsdagavond arriveerde Frouke, m'n tante. Die gingen we natuurlijk ophalen. Woensdag hebben we met z'n drieen door de stad gelopen, en heeft Annemarie d'r koffer ingepakt want ze vertrok woensdag nacht helaas weer. Om 3 uur moest ze in de taxi, dus om de tijd te doden zijn we gezellig cocktails bij het Vat gaan drinken.

Met Frouke ben ik vooral in de buurt van Paramaribo gebleven, maar we hebben nog wel leuke uitstapjes met onze buren gemaakt, naar Commewijne, Groningen en Powakka, een indianendorp waar je heerlijk kunt zwemmen in het zwarte water. We zijn met Jan Willem en Petra naar Totness, een dorp in Coronie aan de kust geweest, en hebben een dag lekker decadent aan het zwembad van het Residence Inn doorgebracht. We hebben een boottocht met de boot van Cynthia McLeod gemaakt, de schrijfster, langs een aantal plantages aan de Commewijnerivier. Verder nog veel geshopt en me voorbereid op m'n terugkeer naar Nederland... dat viel nog niet mee hoor! Gelukkig had Frouke nog veel ruimte in haar koffer.

Maandagavond (15-10) heb ik een afscheidsfeestje gegeven en dinsdag hebben we ons voor vertrek nog even laten verwennen door de kapper en de pedicure... even al het eelt van de afgelopen maanden laten verwijderen!

En toen zat het er écht op, en hebben Jules en Lea (een andere nederlandse) ons naar het vliegveld gebracht... woensdag waren we weer in Nederland. Zo plotseling, echt heel raar!

Al met al weer een supermooie ervaring erbij!! En nu nog even afstuderen ;-)