Ethiopie

Inmiddels ben ik in Tanzania, maar nu volgt eerst het Ethiopië verslag:

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig naar Nairobi, waar ik overstap naar Dar es Salaam. Nu vliegen we nog boven Ethiopië, waar ik 10 dagen bij Annemarie op bezoek ben geweest. Ethiopië is een indrukwekkend land, het beeld van hongerige kindertjes met dikke buikjes wat ik had is behoorlijk bijgesteld. Gelukkig is Ethiopië meer dan dat.

Midden in de nacht van 10 op 11 april kwam ik via Heathrow en een tussenlanding in Jordanië uiteindelijk aan in Addis Abeba. Omdat AM gewoon moest werken haalde haar chauffeur me op. Na ruim een half uur rijden waren we in Debre Zeit, de stad waar AM voorlopig woont, waar ze ons in haar pyama stond op te wachten. De farm waar ze werkt is in Koka, 3 kwartier verderop. Toen ik wakker werd ben ik met Eden, de huishoudster die net zo oud is als ik, op pad gegaan. We hebben een heel eind door Debre Zeit gelopen. Ethiopië is arm, en dat is vooral te zien aan de gangbare transport-middelen: ezels, paardenkarretjes en soms ook kamelen.

’s Avonds haalde Ronald, de general manager van de farm me op en reden we naar Koka. Annemarie’s nederlandse collega’s (Ronald dus, en Aswin) wonen allebei met hun gezin op de farm, en voor haar wordt er nu ook een huis gebouwd. We aten en logeerden bij Aswin en Cindy. De volgende dag reden we naar het zuiden, naar een hele mooie lodge in de heuvels, 3,5 uur van de farm. Hier zijn we 2 nachten gebleven. We sliepen in een hele mooie traditionele ronde bamboe hut, het eten was super en we hebben twee wandelingen met een gids gemaakt in de omgeving. En verder niks! Heerlijk! De wandelingen waren heel leuk. We hebben gezien hoe voedsel wordt gemaakt van de bladeren van ‘false banana’ planten. Deze worden geraspt, de prut moet 3 maanden gisten, vervolgens wordt het uitgeperst en dan blijft er uiteindelijk een soort deeg over waar in een hutje op een houtvuurtje een dikke koek van wordt gebakken. Het hele proces ziet er niet echt smakelijk uit, maar we hebben er toch maar een stukje van gegeten. In het hutje, gemaakt van takken, stro en een mengsel van mest en leem (ofzo) en blauw van de rook, stond ook een koe met een kalf en iets wat op een bed leek voor de kinderen. Verder hebben we een hyena gezien (die bleek eigenlijk gewoon gevoerd te worden, maar ja) en apen, vlakbij onze hut. En heel veel mooie vogels en natuurlijk veel ezels. Vooral de baby-ezels zijn zóóó schattig...!! Het gebied in de buurt van de lodge is erg groen en mooi, maar op de weg terug werd de omgeving steeds droger en groeit er bijna niks meer behalve wat dorre boompjes (op een enkel groen stukje na in de buurt van een rivier of meer). Dat is ook duidelijk aan de ribben van het vee te zien.

Autorijden in Ethiopië is best spannend. Er zijn weinig wegen en daarop loopt en rijdt vanalles. Grote trucks van en naar Kenia en Djibouti (de ‘haven van Ethiopië’), paardenkarretjes, minibusjes, tuktuk’s (rond dorpen), dikke terreinwagens van het rode kruis en de UN en overstekende kuddes koeien, schapen, geiten en kamelen. En volgepakte ezels, en mensen natuurlijk, en 2 hollandse meisjes in een grote 4WD pick-up ;-).

Maandagmiddag moest Annemarie werken en werd ik weer in Debre Zeit afgezet, waar geen water of stroom was. Want dat is hier alles behalve vanzelfsprekend. Vanwege de droogte wordt er te weinig electriciteit geproduceerd door waterkrachtcentrales, waardoor het land op rantsoen is. Deze maand krijgt iedereen 6 dagen geen stroom. Dinsdag was ik ook alleen thuis en en ben ik op zoek gegaan naar een internetcafé. Maar weinig mensen spreken hier engels, dus ik ben uiteindelijk maar in een minibusje gestapt, zei ‘internet’ tegen de chauffeur, en 50 meter verder liet ie me weer uitstappen voor de deur van een huisje dat een internetcafé moest voorstellen. Ik hoefde niks te betalen, het hele busje vond het natuurlijk supergrappig. Ethiopiers zijn enorm vriendelijk maar wel redelijk gesloten. Al kan dat ook aan de taalbariere liggen natuurlijk.

’s Avonds werd ik opgehaald door Jacco en Wietse, twee nederlandse vrienden van Annemarie. Jacco geeft les op een school in de buurt, en Wietse werkt voor een aardappelbedrijf dat een nederlands ras in Ethiopië probeert te telen met behulp van lokale boeren. We aten bij Wietse en later kwam Annemarie ook. Woensdagochtend heb ik een bezoekje aan de school van Jacco gebracht en ’s middags werd ik opgehaald door Wietse en twee ethiopische collega’s om mee te gaan naar een gebied waar een groep boeren de nederlandse aardappels telen. We reden eerst naar Asela, een stadje waar we hebben overnacht in een hotel. Een éénpersoonskamer mét warme douche (héél belangrijk want bij Annemarie kwam al dagen geen druppel uit de kraan) en tv en een prima bed kost 70 birr, ofwel 5 euro... De volgende ochtend vertrokken we om 7 uur (volgens de afrikaanse tijd om 1 uur, want hier beginnen ze met tellen als de zon opkomt, dus je trekt er 6 af (of 6 bij op), heel logisch eigenlijk). Het hotel had geen ontbijt maar er zijn nog meer hotels, dus aan de overkant aten we een lekkere omelet. We moesten nog ongeveer 2 uur rijden over een zand/rots weg tot we echt in het hooggebergte kwamen. De boeren zitten op ongeveer 2800 meter, waar het heerlijk koel is!

We bekeken een stuk of 10 akkertjes waar de aardappels net gepoot waren. Irrigatie is essentieel. Sommige veldjes waren te droog, maar bij de meeste boeren ziet het er goed uit. Eén van de akkers lag naast de school, en de kinderen hadden ons meteen in de gaten: “faranzji’s!!” (buitenlanders). Ze stormden massaal op ons af en ik moest natuurlijk foto’s maken. Daarna stuurde ik ze terug naar school, waarop ze weer heel hard wegrenden. Mooi om te zien. Over rennen gesproken, het gebied waar we waren is het gebied ware Haile Gebreselassi vandaan komt, de 10.000 meter en marathonloper. We zagen ook enkele hardlopers trainen langs de weg.

Aan het begin van de middag waren alle boeren bezocht en was de pickup volgeladen met een restant aardappels van de vorige oogst en heel veel lege aardappelzakken, en konden we terughobbelen naar Debre Zeit. Helaas kwam ik, ondanks 2 warme douches, viezer terug dan dat ik vertrok, want het stof van de weg zat overal. Maar toen was er opeens een wonder gebeurd, want Annemarie had weer water! Snel douchen dus en ’s avonds uiteten in Addis, met de collga’s van Annemarie en een paar collega’s uit Nederland en Kenia die op bezoek waren. We aten traditioneel ethiopisch: enjerra. Dit is een grote zure pannenkoek waar je in een kring omheen zit, met daarop allemaal verschillende soorten vulling. Dit eet je met je handen, waarbij je stukjes pannenkoek gebruikt om de vulling te pakken. Lekker hoor! Er was ook live muziek en dans, dus erg vermakelijk.

Vrijdag moest Annemarie weer naar Addis voor een cursus, en werd ik bij het Hilton Hotel gedropt om te zwemmen. Lekker decadent, en duur, maar heerlijk. ’s Avonds kwam Jacco ook naar Addis en hebben we thais gegeten. Zaterdagochtend vroeg ben ik meegegaan naar de farm, waar AM me een rondleiding gaf door de kassen. Best indrukwekkend! Ze maken stekjes van zo’n 200 verschillende perkplanten. Rond 12 uur was ze klaar met werken en vertrokken we met Caremi en Marcel, 2 nederlanders die bij de concurrent aan de overkant van de weg werken, naar een chysantenfarm. Ook een nederlands bedrijf, maar een heel eind verder van de bewoonde wereld. ’s Avonds gingen we barbecuen met Ruben en Theo, twee van de managers en we bleven ook logeren. Omdat de farm zo afgelegen is zijn ze erg blij met bezoek! De omgeving is prachtig, en zondag hebben we een wandeling gemaakt, een rondleiding door de kassen gekregen en nog een ritje naar het volgende dorp gemaakt, waarvoor we over het terrein van een enorme ‘state farm’ reden. Rond 4 uur reden we weer naar huis, eerst 1,5 uur over een zandweg en in Nazareth stopten we nog even om enjerra te eten. Toen we rond half 9 weer in Debre Zeit waren bleek de stroom weer uitgevallen te zijn. Niet echt handig inpakken bij kaarslicht!
Maandag om half 6 ging de wekker, maar het was nog steeds donker, en de elektriciteit was nog niet terug. Dus hopelijk ben ik niks vergeten. Om kwart over 6 hebben we de chauffeur opgehaald en reden we naar het vliegveld in Addis. Lekker op tijd, want Annemarie moest weer werken en dat is precies de andere kant op.

De vlucht naar Nairobi ging goed, maar helaas miste ik daar de aansluiting naar Dar es Salaam, waardoor ik ongeveer 10 uur moest wachten op de volgende vlucht... Dus als iemand iets wil weten over Nairobi airport... ik weet alles ;-)

Ik wil het verhaal niet te lang maken, maar ondertussen ben ik dus in Tanzania. Ik werd om half 1 ’s nachts uiteindelijk opgehaald door Ronald en Peter. Het vliegtuig had trouwens nog een uur vertraging, terwijl het maar 5 kwartier vliegen was... (als de middagvlucht nou vertraging had gehad...) Ronald is de regiocoordinator en verantwoordelijk voor Tanzania, Ethiopie, Uganda, Rwanda en Sudan, en Peter is mijn voorganger die ik ga dus ga opvolgen. We zitten voorlopig gezellig met z’n drieeen in het huisje, wat ook meteen het kantoor is, in een gezellige buitenwijk van Dar. Het klimaat hier is wel even wat anders dan in Ethiopie, erg warm en vochtig, terwijl het daar juist droog was.

Dinsdag zijn we de stad gaan verkennen en heeft Peter me alle leuke plekken laten zien, waaronder één van de stranden: wit zand, palmbomen en een blauwe oceaan, wat wil je nog meer. Het centrum is behoorlijk modern, maar waar we wonen voelt het gelukkig wel als Afrika. De wijk stikt van de kleine winkeltjes, naaiateliertjes en eettentjes, maar een paar honderd meter verderop is een grote shoppingmall verrezen. ’s Avonds hebben we bij een Ierse pub aan de kust gegeten, en nog een biertje gedronken bij een terrasje in onze straat. Vandaag heb ik kennis gemaakt met John, de nieuwe lokale medewerker, waar ik dit half jaar samen mee zal gaan samenwerken. We zijn begonnen met het inwerken, gevolgd door een lunch aan het strand, en ’s avonds naar de film in de mall geweest. Ik ga me hier wel vermaken!

Ik ben tot eind april telefonisch te bereiken op: +255783332846, daarna krijg ik het nummer van Peter, die dan vertrekt. Een adres heb ik nog niet, want onze zandweg heeft geen naam, maar binnenkort komt er een postbus, dus dat horen jullie nog!