Op de bon, vliegen en jarig!

Het is zaterdagmiddag, en eigenlijk wilde ik gaan snorkelen om m’n nieuwe snorkel (de allerlelijkste die er was, dus ik hoop niet dat de vissen van schrik keihard wegzwemmen) uit te proberen, maar het regent al de hele dag... En steeds als het even droog is, en ik net op het punt sta om iets anders te gaan doen (zoals sporten) begint het weer keihard te plenzen. Een mooie dag dus om m’n hoogte- en dieptepunten van de afgelopen tijd weer eens op ‘papier’ te zetten. Laat ik met de dieptepunten beginnen. Er zijn er niet veel hoor, maar vandaag is er toch wel één... ik heb vanochtend al een héle slechte film gekeken, vanmiddag een boek gelezen en alles wat ik nog aan eetbaars in huis had opgegeten (niet veel want het brood was beschimmeld). Maar medelijden is niet nodig hoor, en hongerlijden doe ik evenmin!

Het tweede dieptepunt vond ruim een week geleden plaats, toen Ronald er nog was. We hadden het erg druk met allerlei dingen, want Ronald zou vrijdag toch naar Sudan vertrekken. Volgens mij was het op donderdag, toen we voor de verandering te vroeg bij de Sudanese ambassade waren, voor Ronalds visum, en dus voor niks. Vervolgens hadden we een afspraak aan de andere kant van de stad en daarna weer terug naar de ambassade. Geen pretje met het verkeer hier, want een groot deel van de dag staat het behoorlijk vast. Maar goed, uiteindelijk waren we blij, want één dag voor vertrek was het visum eindelijk geregeld. Dus we rijden vol goede moed richting de timmerman. Ik moet er nog even bij vertellen dat de stoplichten hier niet zo logisch zijn als in Nederland. De helft van de tijd werken ze niet, en staat er een agent het verkeer te (ont)regelen, en als ze het wel doen valt er ook niet veel van te snappen. We stonden dus voor rood te wachten toen het oranje werd (?) en Ronald zei rijd maar door hoor, want er was in de weide omtrek geen auto of ander gevaarte te bekennen. Op het moment dat ik gas gaf sprong het licht weer terug op rood... en honderd meter verder stond een agent met z’n hand omhoog: stop! Ik was me natuurlijk van geen kwaad bewust en had gelukkig m’n rijbewijs bij me. Toen zei de agent: i’ll fine you because you passed a red traffic light. Ofzoiets, en we moesten naar het politiebureautje aan de overkant van de weg om te betalen. Ik probeerde nog uit te leggen dat het oranje was, maar er was geen discussie mogelijk. De agent had m’n rijbewijs afgepakt, dus we hadden geen keus. Ronald wist dat de boete 20.000 shilling zou zijn, 10 euro, dus we dachten dat betalen we wel even en dan kunnen we weer snel verder. Maar zo makkelijk bleek dat dus niet te gaan, want het bonnenboek was vol...!!! Dus de agent vertelde ons dat we naar het hoofdbureau moesten gaan, daar betalen en dan met het bonnetje terug komen en dan zou ik m’n rijbewijs terug krijgen. Pfff... we hebben nog uitvoerig geprobeerd of er geen andere manier was, en we hoefden écht geen bonnetje, maar we hadden geloof ik de enige agent van heel Tanzania getroffen die niet omkoopbaar was... De agent schreef op een kladblaadje wat voor strafbaar feit ik precies gepleegd had, en begon al m’n gegevens te noteren. Toen kwam de vraag: ‘what is your religion?’ en ik zei natuurlijk ‘I don’t have a religion!’ wat blijbaar het verkeerde antwoord was, want aan z’n hoofd te zien was ik volgens hem de eerste persoon op aarde die geen geloof had. Het drong niet tot ‘m door, dus begon hij te vragen: ‘Are you christian?’ ‘No!’ ‘Are you muslim?’ ‘No!!!’ (zie ik eruit als een moslim dacht ik, maar ik hield m’n mond maar). Met veel tegenzin schreef hij toen maar ‘nil’ op. Uiteindelijk reden we toch maar naar het hoofdbureau, wat niet zo ver was, maar wel lang duurde dankzij de drukte. Daar aangekomen moesten we in de rij gaan staan bij een of ander kamertje waar de boetes betaald konden worden. We waren duidelijk niet de enigen. Na erg lang wachten waren we eindelijk aan de beurt, met ons kladblaadje, maar dat bleek niet voldoende. We moesten een officieel papier hebben, anders konden we niet betalen.... In een of ander hokje vonden we een agent van de traffic police, de eerste die wel aardig was, maar ook hij moest ons teleurstellen, want de officiele papieren waren nét op!! Hoe was het mogelijk! Na weer een hele discussie ging er een agente met ons mee in de auto naar een politiepost weer een eind verderop (we mochten gelukkig wel over een voetpad rijden, wat een stuk sneller was), waar een agent en 3 agentes (als een haan met z’n kippen) achter een hutje verstopt zaten. Wonder boven wonder hadden ze hier wel het juiste papier, en kon dit ingevuld worden. Helemaal blij dat we eindelijk bijna van ons geld af waren gingen we weer terug naar het hoofdbureau, waar de rij opeens opgelost was. Met het bonnetje gingen we weer naar de plek des onheils om de betreffende agent met m’n rijbewijs te zoeken, en waren we anderhalf uur verder. Hoe kunnen ze iemand bekeuren als het onmogelijk is om te betalen!!

Inmiddels hadden we flinke trek, en gingen we naar het winkelcentrum om te lunchen. Ronald zat aan de telefoon, en moest nog een riem ruilen die kapot gegaan was, dus dat zou ik wel ‘even’ doen. Nou dat viel ook tegen. De cassiere snapte nog niet zoveel van kwaliteit en garantie, en vond dat de riem niet geruild kon worden, terwijl ik zeker wist van wel. Dus de bedrijfsleidster er maar bij gehaald, en toen was het natuurlijk geen probleem. Dus ik loop naar het rek om een andere riem te pakken en op dat moment valt de stroom uit! De hele winkel pikdonker, dus iedereen begint te schreeuwen: close the doors!!! Daar zat ik dan, opgesloten in een donkere winkel. Ik heb toen maar gezegd dat ik een andere keer wel terug kwam, en mocht uiteindelijk gelukkig toch naar buiten, mét kapotte riem.

’s Avonds hadden we met Pepijn en Christine bij de Jachtclub afgesproken, waar Pepijn lid van is. Daar hebben we heerlijke pizza’s gegeten, en waren we alle pech van die dag gelukkig snel vergeten. En ik werd door Pepijn uitgenodigd om mee te gaan vliegen op zaterdag!

Vrijdag bracht ik Ronald naar het vliegveld, die is nu het SolarNow programma in Sudan aan het opstarten. En daarna was ik helemaal alleen! Ook voor het eerst alleen in de auto, en het begon natuurlijk spontaan keihard te regenen. Maar goed, ik heb m’n huisje gevonden. Het is trouwens heel fijn dat het een automaat is, want er zijn genoeg andere dingen waar je je aandacht bij moet houden op de weg! ’s Avonds uiteten met de franse buren, en de volgende dag ging ik dus vliegen! Het vliegveld wist ik inmiddels te vinden en daar ontmoette ik Jan Willem, de eigenaar van het vliegtuigje, waar Pepijn voor het eerst in ging vliegen, want die had net z’n brevet gehaald. Het was een kleine Cessna 182 met plaats voor vier personen (incl. Piloot). Na een uitgebreide check stegen we op richting Kilwa, anderhalf uur vliegen naar het zuiden, langs de kust. Het uitzicht was echt fantastisch! Het grootste gedeelte vlogen we vrij laag, onder de wolken over de kustlijn. We zagen de mooiste eilandjes, en we vlogen over de Rufiji River Delta. Een gigantisch mangrove gebied (grootste ter wereld) waar de Rufiji rivier vertakt en in de oceaan uitmondt. Er zijn hier en daar kleine dorpjes of alleenstaande huisjes te zien, maar deze mensen wonen écht ver van de bewoonde wereld! Ik heb natuurlijk ook heel veel foto’s gemaakt.
Na anderhalf uur vliegen landden we (niet zo zachtjes) in Kilwa, waar we werden opgehaald door een australier die daar een lodge runt, waar we gingen lunchen. De lodge lag aan het strand, en het eten smaakte heerlijk! Toen het een beetje gezakt was werden we weer terug naar het vliegveldje gebracht, en alsof we gewoon in de auto stapten stegen we even later weer op. We vlogen een rondje over het eiland met de oude ruines van Kilwa, middeleeuwse ruines van wat ooit het belangrijkste handelscentrum van oost-afrika was. We zagen onder andere de resten van een paleis en een enorme moskee vanuit de lucht. Al slalommend tussen de wolken door vlogen we terug naar Dar, en we landden heel zachtjes net voordat het weer begon te regenen. Enorm decadent zo’n tripje, maar erg uniek en onbeschrijfelijk mooi!

En zondag was ik jarig! Bedankt allemaal voor de leuke mailtjes, berichtjes en smsjes! Ik heb m’n verjaardag in stijl op Mbudya gevierd, het eilandje waar ik ook al met Ronald en Peter was geweest. Dit keer was ik met de franse buurjongen Erwan en en groep franse vrienden van hem. Erg gezellig, en het snorkelen was weer fantastisch! Je waant je echt in een supermooi aquarium, maar dan is het ‘echt’. We aten weer lekkere fish & chips, en tegen de avond voeren we weer terug naar de vaste wal.

De rest van de week heb ik met met al m’n projectjes bezig gehouden, zoals de cost comparison game, die de timmerman gemaakt heeft. Ik moest daar dus bijna elke dag even langs om te kijken of hij deed wat de bedoeling was, en dan met handen en voeten uitleggen hoe het wel moest. Maar gisteren waren er 12 klaar! Met het spel kan op een eenvoudige manier duidelijk gemaakt worden dat zonne-energie op de langere termijn goedkoper is dan kerosine. Verder ben ik nog met m’n twee aanstaande collega’s gaan lunchen, waarna ik er 1,5 uur over heb gedaan om 1,5 km te rijden om weer thuis te komen. Volgende keer gaan ze maar met de bus ;-) En misschien vertrek ik dinsdag naar Kigoma, helemaal aan de andere kant van het land, om nieuwe dealers te trainen. Dat betekent een treinreis van twee dagen!

Dit waren wel de hoogtepunten! En verder regent het nog steeds, maar ga ik vanavond (net als gisteren) met de buren op stap en naar een concert bij de Alliance Francaise (nog even en ik spreek eerder Frans dan Swahili...).