Mpwapwa

UPDATE (9/6): Ik heb weer nieuwe foto's ge-upload: http://picasaweb.google.co.uk/winnieversol en dan Tanzania mei 2008.

UPDATE (5/6): Ken je die mop van dat meisje dat naar Arusha zou vliegen...???? ...ze ging niet hahaha! Grappig he! Vannacht bij Pepijn en Christine geslapen, om 5 uur opgestaan, naar het vliegveld, Pepijn nog een paar rondjes vliegen met de instructeur om te oefenen, komen ze terug... vindt de instructeur het niet verstandig om een passagier (ik dus) mee te nemen. Dus uiteindelijk is Pepijn met een reguliere vlucht naar Arusha gevlogen, en ben ik maar weer naar huis gereden. Jammer, maar ik heb nog een vluchtje tegoed als ie wat meer ervaring heeft.. ;-)

---------------------------

De trip naar Kigoma is uiteindelijk niet meer doorgegaan, maar er was een alternatief! Vorige week vrijdag (23/5) ging ik met Pepijn en Christine bij de Yachtclub eten en toen vertelde hij dat twee van zijn werknemers naar Dodoma en Mpwapwa zouden gaan. En ik kon wel mee! De volgende dag, zaterdag, heb ik de hele dag heel hard gewerkt om de trip voor te bereiden. ’s Ochtends langs Umeme Jua, waar Pepijn directeur van is, om alles te bespreken, en de rest van de dag bezig met printen van de materialen, inpakken en nog een afspraak over een ander projectje waar ik mee bezig ben. ’s Avonds uit eten met m’n nieuwe franse vriendin Sarah, die ik een week eerder bij het concert van Dobet Gnahore (wat súpergoed was) heb ontmoet. Ze is pas net in Tanzania, en werkt voor de Franse ambassade waar ze zich bezig houdt met ‘cultural stuff’.

Om half 7 werd ik opgehaald door Dennis van Umeme Jua, en vertrokken we met de bus naar Dodoma, de officiele hoofdstad van Tanzania. In de praktijk stelt het echter niet zoveel voor, maar het is een rustig en vriendelijk stadje. De busreis duurt zo’n 7 uur en het is leuk om eindelijk wat meer van Tanzania te zien! We maken onderweg een paar sanitaire stops, en dan wordt de bus omsingeld door mensen die vanalles proberen te verkopen. In Dodoma worden we opgehaald door een neef van Dennis die ons naar een hotel brengt. ’s Avonds gaan we de stad verkennen, en dan vooral de plaatsen waar ze bier verkopen ;-) Een oom van Dennis heeft een bar, waar we natuurlijk ook even langs moeten. En hij legt me uit hoe ik moet internetten met m’n mobiel... tot nu toe vond ik dat onzin, maar het blijkt eigenlijk heel handig en erg goedkoop! Dus voortaan ben ik écht overal bereikbaar, ook via e-mail :-)

Maandag hebben we de hele stad doorkruist met de taxi en verschillende solar dealers bezocht. ’s Middags arriveerde Zoltan, de duitse vrijwilliger van Umeme Jua, en z’n vriendinnetje Amina. Aan het eind van de dag zijn we gaan zwemmen, nadat Dennis en Zoltan nog even een tweedehands zwembroek op de markt hadden gekocht. Het zwembadje was een beetje vergane glorie, en we moesten eerst het een en ander uit het water vissen, maar het water was heerlijk, en we zijn ook nog in de sauna gegaan. Sauna in Afrika lijkt misschien raar, maar Dodoma ligt in een bergachtig gebied en het was er behoorlijk koud! ’s Avonds gingen we op bezoek bij de familie van Dennis, z’n moeder was er toevallig ook, en later gingen we nog met z’n oom naar zijn bar, waar Amina op het podium ging dansen en we ons hebben vermaakt met de pooltafel. Dinsdagochtend hebben we een training gegeven voor een nieuwe solar dealer met twee werknemers, die erg enthousiast en geinteresseerd waren. Daarna moest Amina even naar het ziekenhuis want ze voelde zich niet lekker. 2 uur later wisten we dat het geen malaria was, en met een doosje paracetamol op zak en een tros bananen als lunch konden we nog net de laatste bus naar Mpwapwa halen. We hadden geluk want er waren nog precies 4 stoelen over, wel op de achterbank, maar das nog altijd beter dan staan.

Tegen de avond kwamen we in Mpwapwa aan, waar we als eerste op zoek gingen naar de solar-dealer, Mr. K. Die hadden we snel gevonden, en met hem gingen we op zoek naar een slaapplaats. Mr. K. heeft een beetje een onnozel uiterlijk met een raar buikje en gekke tanden, en z’n ogen stonden iets te ver uit elkaar. We legden al snel de link met Mr. Bean, en dat vond ie zelf ook heel grappig. Maar goed, ergens moet ie toch wel slim zijn, want z’n zaken lopen prima. Helaas bleken alle hotels vol. Het gebied is opeens ontzettend in trek omdat er pas geleden edelstenen ontdekt zijn. Na eindeloos rondjes rijden in de grote landrover van Mr. K. (z’n grootste hobby, dus hij vond ‘t prachtig) belandden we uiteindelijk als een stelletje zwervers in de pastorie van Brother Joe van de katholieke kerk. Maar Brother Joe vond het hartstikke gezellig en er was ruimte genoeg. Daarna gingen we nog even vieren dat we niet op straat hoefden te slapen, samen met Mr. K. (bier drinken was z’n tweede favoriete bezigheid).

Woensdagochtend hebben we de marketing en sales training gegeven, en nog allerlei technische zaken uitgelegd aan Mr. K en z’n assistent. Hij had ons beloofd dat er minstens 7 mensen zouden komen, maar niemand was op komen dagen... Later leerden we dat Mr. K heel goed is in dingen beloven, maar dat het aan de uitvoering nog wel eens ontbreekt... De middag eindigde met een tweede zoektocht naar een hotel, maar natuurlijk was alles nog steeds vol op dit tijdstip... ’s Avonds hadden we het wel een beetje gehad met Mr. K. (we hadden uiteindelijk weer onderdak gevonden bij het hostel van de kerk, naast de pastorie), en we vertelden hem dat we vroeg gingen slapen. Maar we hadden geen water meer, dus gingen we nog maar even een wandeling maken om water te kopen. En wie kwamen we tegen.... Mr. K. die z’n grootste hobby aan het uitvoeren was... en tien minuten later reed ie weer voorbij, waarop we ‘m toch wel een beetje zielig vonden, dus we gingen toch nog maar weer even mee naar de bar.

Donderdag wilden we naar het mijnbouw-gebied waar de edelstenen gewonnen worden. Mr. K. wilde ons wel brengen maar hij moest eerst nog wat zaken doen. Dus gingen we ondertussen even op bezoek bij een oom van Dennis.Wel handig om overal familie te hebben! De oom vertelde ons dat we toestemming moesten hebben van de district commissaris om de mijnen te kunnen bezoeken. Mr. K. had ons hierover niks verteld natuurlijk. De DC bleek niet aanwezig, maar uiteindelijk kregen we een brief van het hoofd van de politie en konden we vertrekken. Het was inmiddels al 2 uur, en ik vond het te laat om te gaan, maar de rest vond dat het nog wel kon dus vertrokken we toch maar. Het was zo’n drie uur rijden naar Winza, het mijnbouw-gebied. Er werken 3500 mijnbouwers die op zoek zijn naar edelstenen. Er was een compleet dorp ontstaan met eettentjes, kraampjes met vanalles en nog wat, barretjes en hutjes om te slapen. En daar omheen waren heel veel diepe schachten waar ze met behulp van springstof steen uit halen. Wel heel anders dan de goudwinning in Suriname; van ernstige milieuschade was niet zoveel zichtbaar, gelukkig.

De reden van ons bezoek aan de mijnen was dat de mijnwerkers veel geld hebben, en geen electriciteit, en dan kom je dus automatisch bij zonne-energie uit! Alleen weten ze dat zelf nog niet, dus dat kwamen wij ze even vertellen ;-) Helaas eindigde ons bezoek niet zo leuk, het werd inmiddels donker en niet alle mijnwerkers geloofden in de onschuld van ons bezoek. We hadden toch een brief van de DC moeten hebben, en Dennis werd een hele tijd apart van ons ondervraagd. We waren blij dat ie uiteindelijk weer tevoorschijn kwam en dat we konden vertrekken. Helaas kwamen we net buiten het dorp vast te zitten in de modder, Mr. K. kon niet echt goed met z’n veel te grote auto overweg, en we zagen al voor ons dat we daar moesten overnachten... maar uiteindelijk kwam ie toch los en konden we opgelucht aan de terugtocht beginnen. We zagen een aantal keer een uil voor de auto wegvliegen, en we zijn onderweg nog uitgestapt om naar de sterren te kijken. Mr. K. kreeg halverwege honger en toen zijn we bij een dorpje gestopt om wat te eten. Uiteindelijk waren we om half 11 terug in Mpwapwa. Toen hadden Dennis en Mr. K. alweer honger, en zijn we vlees met gebakken bananen gaan eten, en daarna nog naar de lokale disco, want daar praatte Mr. K. continu over, dus dat moesten we toch even meemaken. Ik was de enige blanke in de hele disco (wat gewoon een soort grote schuur was) een vreemde gewaarwording, maar het was erg gezellig.

’s Nachts sliepen we weer in het kerk-hostel, want dat beviel eigenlijk wel prima. De volgende ochtend zouden we met Mr. K. mee kunnen rijden naar Dodoma, maar zoals we eigenlijk wel hadden kunnen verwachten belde hij ’s ochtends vroeg om te zeggen dat ie niet meer ging en dat we met de bus moesten. En die vertrok al bijna, dus we moesten ons haasten. Buiten het hostel werd weer een varken geslacht (elke ochtend één). Het gekrijs was afgrijselijk, letterlijk door merg en been, en ik besloot terplekke om geen vlees meer te eten, wat ik een halve dag heb volgehouden...

Rond de middag waren we weer in Dodoma, en daar stond de auto van Umeme Jua ons op te wachten, dat kwam toevallig zo uit en daar waren we erg blij mee! Toch wel een stuk comfortabeler dan met de bus. Om 7 uur waren we weer in Dar, waar we vervolgens nog ruim een uur in de file hebben gestaan voor we bij m’n huis waren. En daar was Laura! M’n nieuwe nederlandse huisgenootje. Ze gaat hier ook een half jaar wonen en werkt aan een project met een efficient, milieuvriendelijk kooktoestel.

Zaterdag zijn we gaan zwemmen bij het Golden Tulip hotel, waar een heeeel mooi zwembad is; het lijkt net of het overstroomt in de zee. ’s Avonds zijn we naar Sarah gegaan, die inmiddels is verhuisd en nu naast de Irish Pub woont, met uitzicht op zee. We hebben daar naar de zonsondergang gekeken en bij de buren eten besteld, wat ze gewoon aan huis kwamen bezorgen. Later op de avond speelde er een bandje in de Pub, en toen zijn we daar naartoe gegaan.

Zondag gingen we naar het strand, naar de south beaches, met de bus en een veerbootje. Een heel mooi strand en heeerlijk water... ik ben echt in het paradijs belandt hier! En het volgende tripje heeft zich ook alweer aangediend; donderdag t/m zondag met het vliegtuigje naar Arusha...!