Morogoro, Mbeya, Iringa e.o.

Morogoro, Mbeya, Iringa e.o.

In plaats van naar Arusha ben ik het weekend van 6 tot 8 juni naar Morogoro gegaan, een stadje 2,5 uur rijden naar het westen vanuit Dar es Salaam. Laura was daar al dus ik ben vrijdagmiddag met de bus gegaan. Morogoro ligt in een heel mooi bergachtig gebied, waar je heel mooi kunt wandelen, dus dat hebben we gedaan! Zaterdagochtend zijn we met een gids en een amerikaans meisje en een engelse jongen die daar allebei wonen op pad gegaan. We liepen over smalle paadjes langs kleine dorpjes, akkertjes, bananenplantages, rivieren en heel veel watervallen. Het gebied is heel groen en de uitzichten prachtig! De gids wist heel veel te vertellen over onder andere de planten en vruchten die we tegenkwamen. Tegen de avond kwamen we aan in het dorpje Choma, hoog in de bergen, waar we gingen overnachten. Het laatste stuk waren we omringd door een stuk of tien kinderen, die vliegensvlug overal overheen klauterden, en in bomen klommen, sommigen zelfs met een baby-broertje of zusje op de rug. Er werd een kip voor ons geslacht, en we aten ugali met cassavebladeren en kakelverse kip. Heerlijk na zo’n tocht! We sliepen in het huis van het dorpshoofd, Laura en ik op een matras in de woonkamer. Met al onze kleren aan, want het was echt íjskoud!! ’s Nachts werden we er wakker van, zo koud, dus we moesten dicht bij elkaar liggen om nog een beetje warm te worden. ’s Ochtends kregen we verse warme melk met suiker en veel vellen en gekookte cassave en daarna konden we aan de terugweg beginnen. We namen een andere route, langs Morningside, een vervallen duitse koloniale nederzetting met een schitterend uitzicht. Dat was dan ook het enige interessante aan deze plek. Rond twee uur waren we weer in Morogoro, namen we afscheid van onze nieuwe vrienden en gingen we op zoek naar een bus naar Dar es Salaam. Op het busstation reed net een bus weg, waar opeens een witte zwaaiende arm uit stak: Martin onze franse buurjongen! Die was dus ook gaan wandelen in Morogoro, en had zelfs in hetzelfde hotel overnacht alleen hij op zaterdag en wij op vrijdag. Toevallig!

De rest van de week had ik enorme spierpijn van het wandelen, dus enige training is wel gewenst... Maandag was Dennis jarig en dat hebben we gevierd tijdens het voetbal kijken op Coco Beach. Hij vroeg of ik mee wou naar Mbeya, om de solar dealers in de regio’s Mbeya en Iringa te bezoeken en te trainen. Goed idee! De dagen daarop moest dit dus voorbereid worden, en donderdagochtend zat ik alweer in de bus naar Mbeya. De reis duurde 11 uur, richting de grens met Malawi. Naast me zat een hele gezellige jongen die me z’n hele levensverhaal al verteld had nog voor we Dar uit zijn... maar hij vond het ook leuk om me swahili te leren, dus we vermaken ons prima. De weg loopt ook voor een gedeelte door het Mikumi national park, waar we vlak langs de weg olifanten zagen vanuit de bus! Het landschap is verder heel gevarieerd: bossen, bergen, weidse vlaktes, ontelbaar veel baobab bomen, echt mooi! Tegen de avond arriveerden we in Mbeya, waar Dennis me ophaalde, want hij was al een dag eerder vertrokken. Op vrijdag bezochten we alle solar-dealers, en we spraken af dat we zaterdagochtend een training zouden geven bij ons hotel. ’s Middags bereidden we de presentaties voor, en ’s avonds gingen we met een vriend van Dennis die in Mbeya woont eten en voetbal kijken in een gezellige maar ijskoude bar. Ik had niet echt het gevoel dat ik in Afrika was! ’s Nachts in het hotel was het ook héél koud, het bed had maar een heel dun dekentje, en ’s ochtends een koude douche...

Zaterdagochtend hadden we de marketing, sales en promotion training met de dealers. Er kwamen vier mensen opdagen, die wel allemaal erg geinteresseerd en enthousiast waren. Er waren flinke discussies (helaas in Swahili, waar ik nog steeds niet veel van versta) vooral over het feit dat er zoveel nep-panelen op de markt zijn. Gelukkig probeerde Dennis zoveel mogelijk voor me te vertalen. Aan het eind van de training kregen de aanwezigen een certificaat, en daarna gingen we snel door naar onze volgende bestemming: Kyela. Dit plaatsje ligt zo’n 4 uur rijden vanaf Mbeya vlakbij de grens met Malawi. Op m’n telefoon ontving ik eens sms ‘welcome in malawi’, haha, maar ik heb geen grens gezien. Halverwege ging er iets kapot aan de bus, wat gelukkig terplekke gemaakt kon worden, maar we habben wel even de tijd om de benen te strekken. Het is in de kleine busjes gebruikelijk om 5 mensen op 4 stoelen te proppen, kinderen en kippen niet meegeteld. Er wordt ook niet echt gekeken naar hoe dik iemand is, vijf is vijf, dus als je pech hebt zit je naast vier dikkerds. We hebben wel geleerd dat voorin zo’n busje meer ruimte is, maar dan zie je wel alle enge verkeerssituaties op de weg, het is relaxter reizen als je dat allemaal niet meekrijgt. En verder een andere belangrijke les: neem nooit een klein kind op schoot!, want die gaan spontaan plassen, en luiers... daar doen ze natuurlijk niet aan... Gelukkig is het mij niet overkomen, maar m’n buurman wel...

Uiteindelijk kwamen we aan in Kyela, wat een stuk lager ligt dan Mbeya, en gelukkig dus ook iets minder koud. We belandden in een hotel wat er superdeluxe uitzag, maar wat spotgoedkoop bleek te zijn. En we waren de enige gasten! We leefden dus drie dagen in een luxe villa met 5 man personeel voor 3 euro per nacht, inclusief uitgebreid ontbijt en elke dag schone lakens.. ongelooflijk! En het eten was er superlekker. Het personeel verveelde zich dood, dus we werden om de haverklap en op de meest onmogelijke tijden opgebeld voor de grootste onzin. Terwijl de receptionist zo dichtbij zat dat we ‘m ook wel zonder telefoon konden verstaan... Maar het was hartstikke gezellig.

Op zondag hadden we alle dealers en technici uitgenodigd die we konden bereiken, er kwamen er een stuk of 12. We bespraken de situatie wat betreft zonne-energie in Kyela en omstreken, en spraken af dat we op maandagochtend een promotie, marketing & sales en technische training zouden geven. De kou in Mbeya had z’n tol geeist, want ik kreeg griep, dus meer dan het printen van de handouts van de presentaties zat er niet meer in die dag. Gelukkig voelde ik me maandagochtend wel goed genoeg voor de training, want opeens kwamen er 20 mensen opdagen! Hartstikke leuk natuurlijk, iedereen was echt geinteresseerd, zelfs het hotelpersoneel ;-) Onder de aanwezigen waren drie mensen die ook daadwerkelijk een dealer zouden kunnen worden, die al een hardware winkel hadden of al ervaring met zonne-energie. Deze dealers hebben we ’s middags in hun winkels bezocht, om nog wat extra dingen uit te leggen. We hadden geen zin meer om weer voor een taxi te betalen, dus deden we onze ronde op de fiets! De dealers hadden medelijden met ons (“pole sana”), maar eigenlijk was het hartstikke leuk om weer eens te fietsen, en in Kyela zie je meer fietsen dan alle andere transportmiddelen bij elkaar. Dus toen we klaar waren zijn we de omgeving nog wat verder gaan verkennen op de fiets.

Dinsdagochtend was het tijd om afscheid te nemen van ‘ons personeel’, en gingen we weer richting Mbeya. Hier moesten we nog een dealer bezoeken die zaterdag geen tijd had, en vervolgens reisden we verder naar Njombe, waar we tegen de avond aankwamen. Woensdagochten bezochten we de dealers in Njombe, waar een paar hele actieve en enthousiaste dealers zaten. Het is erg motiverend om zoveel blije en dankbare mensen te ontmoeten! ’s Middags waren we klaar en namen we de bus richting Mafinga. In Mafinga hebben we goed gezocht, maar er was geen dealer te vinden. De enige die zonnepanelen verkoopt is het ‘Mafinga Lutheran Vocational Training Centre’ dit ligt een eindje buiten het dorp middenin de bossen. Ook hier was het erg koud, het voelt net alsof je in de Ardennen bent! Bij het centrum werken twee duitse vrijwilligers, een ervan had ik als eens in Dar es Salaam ontmoet. Ze hebben een renewable energy afdeling, waar ze zelf zonnepanelen maken van zonnecellen van kapotte panelen uit Europa. Ze waren ook bezig met het bouwen van een windmolen en ze maken zonneboilers. Leuk om te zien! We ontmoetten het hoofd van de school, en die regelde dat we in het gastenverblijf van het naburige weeshuis konden overnachten.

Donderdagochtend namen we de bus naar Iringa, waar we ’s middags twee dealers bezochten die ons bezoek ook weer erg op prijs stelden. Toen we klaar waren gingen we naar de markt om een nieuwe tas voor Dennis te kopen, want z’n oude had het begeven. Er worden hier heel veel tweedehands spullen uit Europa verkocht, tassen, sportsokken, kleding, handdoeken, kleedjes, en zelfs een oud zadeldekje voor paarden! Maar die beschouwden ze ook als een kleedje, haha. De volgende ochtend bleek dat de douche niet zo goed ontworpen was, en de hele kamer stond blank. We zijn maar snel vertrokken, want we moesten nog met een dealer mee om z’n werkplaats te bekijken. Om 10 uur zaten we weer in de bus richting Dar es Salaam gepropt, voor het laatste lange stuk van de trip. We gingen weer door het Mikumi NP, en zagen weer een paar olifanten, maar ook de kleren van een man die de avond ervoor door leeuwen was aangevallen en opgegeten... De buschauffeur was er getuige van geweest toen hij daar langsreed, maar toen was het al te laat... een behoorlijk bizar gezicht. En drie dagen ervoor was er ook al iemand opgegeten. Maar nog steeds gaan er veel lokale mensen gewoon tevoet door het park, zonder enige bescherming! Om een uur of 7 ’s avonds waren we eindelijk in de stad, moest ik me nog even in een dalladalla proppen en toen was ik weer thuis!

Zaterdagochtend kwam Wilbard, m’n nieuwe Tanzaniaanse collega, die zich onder andere bezig gaat houden met de technische trainingen. ’s Middags zijn we naar de kookworkshop van Laura gegaan, waar we hebben geleerd hoe we ugali en chappati (soort vettige pannenkoek) en allerlei andere gerechten moeten koken op het innovatieve kooktoestel waar ze marktonderzoek naar doet. En ’s avonds gingen we voetbal kijken met Laura, Dennis, Sarah en haar vriend Nathan in een bar met verder alleen maar oranje gekleede Nederlanders. Dat viel natuurlijk behoorlijk tegen, en het personeel baalde ook vanwege minder omzet. Daarna gingen we nog naar een feestje en werd het toch nog leuk.

Ik ben inmiddels ook eindelijk met Swahili-les begonnen, bij een schooltje hier in de buurt, een paar uur per week, als het mij uitkomt. Ideaal. Verder hebben we laatst allerlei eettentjes in de buurt ontdekt, dankzij een vriend van Peter van het winkeltje naast ons huis, en die zijn Wilbard en ik nu elke dag tijdens lunchtijd aan het uitproberen. Gisteren ging het niet helemaal goed met m’n maag, maar meestal is het goed te doen! Morgen gaan we weer eens naar het strand, en volgende week is Ronald er weer, en gaan we weer een nieuwe trip maken. Baadaye!!