Rondje Oost-Afrika, het vervolg

Samenvatting: Tanzania-Kenia-Uganda-Rwanda-Burundi-Tanzania. Oftewel (speciaal voor mama met d’r atlas): Dar es Salaam – Nairobi – Kampala – Kabale – Kigali – Bujumbura – Kigoma – Tabora – Morogoro – Dar.

3 weken, 5 grensovergangen, 5 nieuwe visa in m’n paspoort, 6 munteenheden (ook dollars om de visa te betalen en altijd handig), honderden kilometers vaak adembenemende landschappen en talloze nieuwe indrukken... dus waar zal ik beginnen... Oja, ik was al tot Kampala (Uganda) gekomen..

Op donderdag hadden we een barbecue georganiseerd en het plan om richting Rwanda te vertrekken werd om allerlei redenen weer een dag uitgesteld. Zo gaat dat, en achteraf kwam het mooi uit want vrijdag was opeens een drukke dag. Dus zaterdag ochtend stapten we met z’n zessen + bagage (waaronder vier houten driehoekige demonstratieboxen + solar-systeem) in de auto. Lekker knus! We reden naar Kabale waar we rond een uur of twee aankwamen. De reis verliep helaas niet helemaal vlekkeloos... Opeens kwam er toen we door een dorp reden, een kind de weg op rennen. We reden niet hard, en konden nog uitwijken maar het kind knalde tegen de zijspiegel... het gaf een harde klap en een akelig geluid, dat achteraf gelukkig van de gebroken spiegel bleek te komen. We schrokken natuurlijk allemaal enorm, maar we moesten doorrijden. Als je in zo’n geval de auto stilzet ben je je leven namelijk niet zeker... in Uganda neemt men graag het recht in eigen hand. Toen we achterom keken zagen we het kind nog naar de kant van de weg kruipen, dus dat was een hele opluchting, het had veel erger kunnen aflopen. Maar we zaten toch wel met een groot probleem. Zo’n 10 km verderop werden we aangehouden door de politie, en we vertelden meteen dat we iemand geraakt hadden. Dat was ook de reden waarom ze ons stopten, en ze begrepen gelukkig dat we waren doorgereden en dat we er niks aan konden doen. Maar goed, uiteindelijk moesten we de agenten wel geld geven om de zaak snel af te handelen... niet eens zo gek dat men liever voor eigen rechter speelt..

Vlakbij Kabale is een héél mooi vulkanisch meer, lake Bunyoni, waar we konden bijkomen van alle gebeurtenissen. En dat lukte wel goed want het meer is een oase van rust, een waar paradijs. ’s Avonds hadden we met een aantal solardealers afgesproken en werden er wat nieuw dingen, zoals de demonstratiebox die ook als phonecharger gebruikt kan worden gedemonstreerd door Alex. Daarna gingen we nog even het nachtleven van Kabale uittesten, maar dat viel een beetje tegen, tenzij je van karaoke en playbackshows houdt...

Zondagochtend (27-7) vertrokken we naar Rwanda! We hadden wat oponthoud aan de grens want de auto moest ook ingevoerd worden. En toen we dachten dat we er eindelijk doorheen waren werden we aangehouden door de politie omdat het in Rwanda niet is toegestaan met meer dan 5 personen in de auto te zitten... dus we moesten Julius achterlaten en die zagen we een paar uur later weer in Kigali, de hoofdstad. De weg door Rwanda (waar ze trouwens rechts rijden, itt TZ, Kenia en Uganda, en wat nergens staat aangegeven...) was hééél mooi. Rwanda is één en al heuvel en berg en de weg slingert daar tussendoor en overheen, waardoor je bijna constant een spectaculair uitzicht hebt. Elk stukje land wordt zo’n beetje bewerkt, want Rwanda is erg dichtbevolkt. Maar alles is netjes onderhouden, schoon en gestructureerd, en sinds alle ellende in 1994 enorm snel ontwikkeld. Van de belgisch/franse invloed is nog veel te merken. De franse taal natuurlijk, maar ook het eten is erg on-afrikaans! Friet lijkt hier op friet en wordt zelfs met mayonnaise gegeten en er staan groenten en salades op het menu! Genieten dus ;-)

Kigali is ook op de heuvels gebouwd, en dus ook hier continu mooie uitzichten. Het is moeilijk voor te stellen dat er slechts 14 jaar geleden zoveel ellende plaats heeft gevonden, want de stad is keurig onderhouden en de sfeer is uitemate vriendelijk en kalm. Op maandag had het Uganda-team een aantal afspraken, en gingen Godwin, Irene en ik de toerist uithangen. Godwin’s moeder is Rwandese, en z’n broer woont in Kigali en werkt bij het Rwandese leger, dus die hebben we ook ontmoet. ’s Middags zijn we naar het genocide herrineringsmonument en museum gegaan. Erg confronterend en indrukwekkend, maar goed in beeld gebracht wat een drama’s zich er hebben afgespeeld. Godwin heeft veel familie verloren, en veel andere familieleden met vreselijk traumatische herinneringen, dus dan komt het allemaal wel erg dichtbij...

Dinsdagochtend werd de groep gesplitst, Godwin en ik vertrokken met de bus naar Bujumbura, de hoofdstad van Burundi, en de rest bleef nog een paar dagen in Kigali, om daarna weer terug te gaan naar Uganda. De reis naar Bujumbura duurde 8 uur, inclusief lange wachttijd bij de grens. Maar het kwam allemaal goed, en toen waren we opeens in Burundi! Burundi lijkt erg op Rwanda, ook heel mooi, al is het wel wat achter in ontwikkeling. Er is meer armoede te zien, meer kinderen langs de weg die hard werken in plaats van naar school gaan... Onze opdracht voor Burundi was om te kijken hoe het staat met de solar-markt, zodat we het solarnow programma ook hier kunnen gaan uitvoeren. Een leuke opdracht, ik voelde me net Derk Bolt (?) van Spoorloos, maar dan op zoek naar zonnepanelen ipv vermiste personen in een ver land. En we hadden succes, want tegen de verwachtingen in vonden we uiteindelijk vier dealers, en ze hadden nog voorraad ook. We besloten dus om nog maar een nacht langer te blijven, want nu we er toch waren moesten we de tijd wel optimaal benutten en zoveel mogelijk informatie verzamelen. Woensdag hebben we tussen het werk door nog een tijdje aan het Tanganyika meer doorgebracht. Het leek net of we aan zee waren, het is gigantisch! En een frisse bries zorgde zelfs voor flinke golven.

Woensdagochtend vertrok de bus naar de grens met Tanzania om 7 uur. Om 6 uur opstaan dus, en toen we het hotel verlieten was alles nog in diepe rust. We waren verbaasd dat de stad nog zo donker en uitgestorven was op dat tijdstip. Zelfs de guard van het hotel lag nog te slapen en we moesten hem wakker maken omdat onze was nog aan de lijn hing. Bij de bushalte was ook nog geen kip, en ook geen bus, dus we gingen maar op de stoep zitten wachten.. Na een tijdje keek ik op m’n horloge, en tot m’n grote schrik zag ik dat het net 6 uur was geweest... We waren een uur te vroeg opgestaan!!! Ik had m’n telefoon die ik als wekker gebruikte niet aangepast aan het tijdsverschil tussen Uganda en Burundi... oeps! Uiteindelijk hebben we 2 uur zitten wachten, want de bus vertrok natuurlijk ook nog eens een uur later dan gepland. Maar we hadden wel de beste plaatsen en ook nog lekkere croissants als ontbijt ;-)

De weg naar het zuiden liep voor een groot deel langs het Tanganyikameer en aan de andere kant van de weg begonnen de bergen. Alweer genieten.. Het laatste stuk voor de grens voerde door een bergachtig gebied met enorme palm-olie plantages. Op een gegeven moment reden we door een dorp en de bus stopte. Dit was blijkbaar het eindpunt en we moesten verder met een taxi naar de grens. We werden met drie andere mensen, waaronder twee behoorlijke ‘big mama’s’ in een taxi gepropt en reden eerst langs het grenskantoor. Volgens mij waren we de enigen die daar passeerden die dag. Godwin moest 5 euro boete betalen omdat hij geen vaccinatieboekje had (welke tanzaniaan/afrikaan heeft dat nou???) Maar een bonnetje kon hij vergeten, dat geld ging dus in de zak van de officier.
Vervolgens moesten we nog een half uur over een zandweg naar de Tanzaniaanse grens, langs een aantal vluchtelingen/rehabilitatie kampen. We werden bij de Tanzaniaanse douane afgezet, waar ik een nieuw visum moest zien te bemachtigen. Na wat gezeur over het feit dat m’n dollars te oud waren (?!) was het uiteindelijk geregeld. Ook hier leken we de enige passanten die dag.. Eenmaal terug in Tanzania moesten we nog transport naar Kigoma regelen. We hadden geluk want er vertrok net een volgepropt busje, maar er stond ook een taxi die ons voor dezelfde prijs mee wilde nemen. Superdeluxe en een stuk comfortabler, want de ‘weg’ was nog steeds een hobbelig zandpad. Het duurde nog 3 uur voor we in Kigoma aankwamen. De taxichauffeur zette ons af bij een goedkoop hotel (voor 3 euro per nacht krijg je wel een goed bed met klamboe, maar geen stromend water en erg veel lawaai...) en we konden aan onze ontdekkingstocht door Kigoma beginnen.

Kigoma ligt ook aan het Tanganyika meer en het is een belangrijke handelsstad voor de regio. Nou ja, stad... het is niet meer dan een flink dorp, zoals alle ‘steden’ hier. Vrijdagochtend kon het echte werk beginnen en gingen we op zoek naar de solardealers. Er waren er véél, maar ook veel die slechte kwaliteit verkochten. Aan het eind van de middag waren we klaar en konden we van het uitzicht over het meer gaan genieten. We wilden eigenlijk met de trein verder reizen, maar die bleek de rest van de maand volgeboekt.. en de eerstvolgende bus ging pas op maandagochtend, dus we besloten op zaterdag een bezoek te brengen aan Kasulu, 3 uur ten oosten van Kigoma. En we organiseerden een bijeenkomst met de dealers in Kigoma op zondag. De reis naar Kasulu betekende 2x3 uur verschrikkelijk gehobbel en stof... en dan ook nog het idee dat de bus naar Tabora op maandag de zelfde route neemt... pff.. gelukkig waren de dealers erg geinteresseerd en blij met onze komst, dus dat maakt veel goed. Maar de kleinere bussen die op de kortere afstanden rijden worden door de mensen meteen als boodschappenwagen gebruikt... onderweg in de dorpjes is vanalles te koop langs de weg, en iedereen profiteert natuurlijk van de lage prijzen. Superhandig natuurlijk, dus aan het eind van de rit zat ik geklemd en dubbelgevouwen tussen twee vrouwen met babies (bijna elke vrouw hier heeft wel een baby), met een levende kip tussen m’n voeten en bedolven onder de zakken tomaten en uien. En men slaat meteen ‘groot’ in, en bij aankomst bleek één van de zakken tomaten gelekt te hebben... lekker...

Maar als je in Afrika als kip geboren bent heb je het over het algemeen ook niet makkelijk. Tegen de tijd dat er genoeg vlees op de botten zit wordt een kip zonder pardon bij de poten gepakt, vastgebonden en ondersteboven samen met nog een bos andere zielepoten van hot naar her getransporteerd. Soms vastgebonden aan het stuur van een fiets, met 10 tegelijk, en deze martelgang kan volgens mij dagen duren, voordat uiteindelijk het kopje eraf wordt gehakt. Geef mij maar rijst met bonen...

De bijeenkomst op zondag ging goed, en op maandagochtend was het tijd om Kigoma te verlaten, en gingen we op weg naar Tabora, 11 uur gehobbel en stof... en de mensen op de achterbank werden allemaal misselijk. Het hotel wat we hier vonden was een verademing, midden in de stad maar rustig, stromend water en een indiase eigenaar met heerlijk indiaas eten op het menu. Ook Tabora stelt niet zo heel veel voor, maar het staat bekend om de talloze enorme mango-bomen, wat er wel heel mooi uitziet. Helaas was het mango-seizoen nog niet begonnen. In tegenstelling tot Kigoma was het moeilijk om solar-dealers te vinden, uiteindelijk hadden we er één. Maar dat was genoeg. Dinsdagmidag hebben we nog fietsen gehuurd om Tabora verder te ontdekken, en voor de hoognodige lichaamsbeweging ;-). Woensdag om 6 uur vertrok de bus naar Dar es Salaam. Ik keek er wel weer naar uit om naar huis te gaan! Helaas ging het niet zoals gepland, de bus ging na 2 uur kapot, en we moesten 3 uur op een andere wachten in de middle of nowhere... deze bleek slecht licht te hebben dus hiervoor moesten we een paar keer stoppen, maar in Morogoro, om 12 uur ’s nachts moest er weer een technicien bij komen, en toen besloten we het op te geven en een hotel te zoeken. Laura was daar heel toevallig ook, maar haar hotel en alle andere in de buurt zaten vol. Uiteindelijk hebben we op een matras op de vloer kunnen slapen, ik in haar kamer, en Godwin in de kamer van haar collega’s. Gezellig! En ik sliep als een roos. Donderdagochtend kwamen we éindelijk na 3 uur nog redelijk uitgerust aan in Dar es Salaam... Tijd om de batterij op te laden voor de volgende trip.

Vrijdag was een public holiday, nane nane (8-8), en had ik met Sarah afgesproken. ’s Avonds was er een concert ter gelegenheid van de lancering van een nieuwe naam voor Celtel, een van de mobiele telefoonproviders. Celtel wordt Zain, en de kleur is knalroze... Ze zitten ook in Uganda trouwens, waar de naam een maand geleden is veranderd, en dus is daar een groot deel van de huizen in de dorpjes knalroze geverfd... apart gezicht..
Maar het concert was gaaf! Het was in de open lucht. Eerst waren er een aantal lokale hip hop bandjes, en later na een spectaculair vuurwerk trad Shaggy op (voor de mensen die ‘m niet kennen, een erg bekende reggae zanger). En we stonden helemaal vooraan! Zondag eindelijk weer eens naar het strand, en maandag zijn we wer nieuwe plannen gaan uitdenken: donderdag vertrekken we weer voor een dag of 10 naar Iringa. En oja, we gaan verhuizen! Wilbard heeft een nieuw huis gevonden, hier in de buurt, maar véél groter. Het wordt nu nog gerenoveerd, maar we kunnen er over een paar weken als het goed is naartoe.

PS. Het nut van ons werk wordt tijdens zo’n reis wel erg duidelijk, in bijna elke plaats waar we overnacht hebben waren er problemen met de electriciteit en viel de stroom soms langduring uit. Zonne-energie is de oplossing!

PS2. Er was tijdens deze reis wel één grote teleurstelling... ik heb heel oost-afrika doorkruisd, en geen olifant gezien!!! Zelfs geen giraffe of zebra of berggorrilla... vette pech.. maar donderdag gaan we weer door het Mikumi-park, dus hopelijk laten ze me daar niet in de steek ;-)