weekendjeweg.tz
Door: winnie
Blijf op de hoogte en volg Winnie
08 April 2009 | Tanzania, Dar es Salaam
***foto’s op http://picasaweb.google.com/winnieversol/Maart2009# ***
Twee weken geleden heeft er een noemenswaardig sportieve prestatie plaatsgevonden, dus tijd voor een nieuw stukje. We zouden eigenlijk gaan vliegen, maar ziekte van Pepijn gooide roet in het (verkeerde) eten. Toch werd ik spontaan om 7 uur wakker, met het briljante en ambitieuze plan om naar Bagamoyo te gaan, op de fiets! Laura was het er natuurlijk meteen mee eens, dus in plaats van met het vliegtuig naar de zuidkust, gingen we op de fiets naar de noordkust.
Bagamoyo ligt 70 km ten noorden van Dar es Salaam. Het was ooit een doorvoerhaven voor de ivoor- en slavenhandel, maar tegenwoordig is het een vredig vissersdorp en het centrum van de Tanzaniaanse kunst. Er zijn nog wel veel oude gebouwen uit de Duitse koloniale tijd bewaard gebleven. Ik was er vorig jaar in mei ook al eens geweest.
Uiteindelijk vertrokken we rond 10 uur, met minimale hoeveelheid aan bagage op onze rug. We wilden eerst kamperen, maar daar hebben we gelukkig toch maar vanaf gezien. Want het viel toch niet echt mee! Het was wel het koelste weekend in tijden, met grote donkere wolken boven ons hoofd, en af en toe een paar verfrissende spetters regen. Ik bedacht me tijdens het fietsen dat ik eigenlijk al bijna een jaar niet meer echt gefietst had, en aan de beenspieren had ik na de operatie in december ook niet echt gewerkt… Maar ja, met een beetje doorzettingsvermogen kom je er ook wel. De weg bestond voornamelijk uit heuvels, wel heel mooi, en af en toe zagen we de zee. Onderweg moesten we vaak stoppen, want halverwege deed alles al pijn, en een keer regende het té hard om door te fietsen. Maar overal langs de weg zijn stalletjes en winkeltjes voor de nodige bananen, kokosnoten en water. En vriendelijke mensen die het wel gezellig vinden! Uiteindelijk kwamen we meer dood dan levend (in elk geval ik) in Bagamoyo aan, maar meteen was de energie weer terug, en gingen we op zoek naar een leuk hotelletje aan het strand. Als snel gevonden, en hup in de bikini’s en in zee. We zaten namelijk van top tot teen onder de modder. ’s Avonds heerlijk gegeten, want dat hadden we natuurlijk wel verdiend, en om 10 uur vielen we in slaap (Laura al op de tafel in het restaurant).
Zondag deed nog steeds alles pijn, maar we begonnen met de spieren los te maken in zee, en na een stevig ontbijt weer op de fiets. We vonden een alternatieve route, over een landweggetje in plaats van langs de hoofdweg. Hartstikke mooi! Het lijden werd onderbroken door een pauze bij een ander mooi hotel aan de kust, en brood met avocado, sinaasappels en papaja bij een fruitstalletje bovenaan de steilste helling. Had Laura al geregeld toen ik uiteindelijk aan kwam strompelen… Maar opeens waren we bijna thuis! Ik had het helemaal niet in de gaten. Toen hebben we onszelf nog op een bananensplit en tiramisu bij Mediterraneo getrakteerd, ook aan zee, en precies voor het donker waren we weer thuis!
Voor het fietsweekend ben ik nog 2 weken met Godwin naar het zuidwesten van het land gereisd. Met de auto tot aan Songea (1000 km) en nog een stadje verder (Mbinga) met de bus, omdat de weg te slecht is. We kwamen bijna tot aan Lake Malawi. De regentijd is daar duidelijk al begonnen, en alles was héél groen. Echt heel erg mooi, ook vanwege het berglandschap en de mooie dorpjes. De hele trip was erg leuk en succesvol; veel goede reacties van de solardealers. Hopelijk werpt het zijn vruchten af.
We logeerden in Iringa weer bij de familie van Godwin, waar net een tweeling was geboren. Heel schattig, maar wat een werk! De twee oudere kinderen vonden het wel leuk dat wij er waren, konden ze lekker met onze laptops spelen (paint). Twee echte talentjes, want ze hadden meteen door hoe het werkt.
Ze hebben hier in Tanzania ook de ‘laserguns’ ontdekt, waar de snelheid van de auto mee gemeten wordt, en een uur na vertrek had ik al een bekeuring, plús huwelijksaanzoek van de agent. Helaas moest ik toch betalen, 10 euro. De verkeerspolitie heeft hier bijna geen transportmiddelen, en maken dus gebruik van voorbijgangers als ze zich moeten verplaatsen. Vlak voordat we weer in Dar es Salaam aankwamen werden we aangehouden door een grote dikke agent met het verzoek of we zijn jonge vrouwelijke collega mee wilden nemen. We hadden weinig keus, hoewel de achterbank vol lag met bagage en zakken vol tomaten, bananen, ananassen en uien. Kort nadat ze was ingestapt kwamen we in een hopeloze file terecht. Zodra er ergens even een blokkade is op de weg verandert de normaal gesproken tweebaansweg in een vierbaansweg, en blokkeert iedereen elkaar. Echt zoals in een tekenfilm, ongelooflijk! Een grote chaos. Maar gelukkig hadden we de agente op de achterbank, en konden we heel asociaal helemaal rechts langs de file rijden (er kwam toch geen tegenligger, want die kwamen er niet doorheen). En vervolgens wist ze een shortcut, een heel hobbelig en steil weggetje, waardoor we mooi de oorsprong van de file omzeilden, een kapotte vrachtwagen ofzo. Perfect! Dat scheelde zeker een paar uur. Het verkeer hier, daar kan ik een heel boek over volschrijven….
Nu ben ik thuis, in Dar es Salaam, en zijn we ook bezig de reis naar Uganda voor te bereiden, waar we de 17e naartoe vertrekken, samen met onze Zambiaanse collega’s. Daar blijven we 2 weken, en dan nog een weekje in Tanzania, en dan vlieg ik alweer naar Nederland! Ik ben er van 9 tot 30 mei, en hoop jullie natuurlijk allemaal te zien!
Tot dan!
***foto’s op http://picasaweb.google.com/winnieversol/Maart2009# ***
Twee weken geleden heeft er een noemenswaardig sportieve prestatie plaatsgevonden, dus tijd voor een nieuw stukje. We zouden eigenlijk gaan vliegen, maar ziekte van Pepijn gooide roet in het (verkeerde) eten. Toch werd ik spontaan om 7 uur wakker, met het briljante en ambitieuze plan om naar Bagamoyo te gaan, op de fiets! Laura was het er natuurlijk meteen mee eens, dus in plaats van met het vliegtuig naar de zuidkust, gingen we op de fiets naar de noordkust.
Bagamoyo ligt 70 km ten noorden van Dar es Salaam. Het was ooit een doorvoerhaven voor de ivoor- en slavenhandel, maar tegenwoordig is het een vredig vissersdorp en het centrum van de Tanzaniaanse kunst. Er zijn nog wel veel oude gebouwen uit de Duitse koloniale tijd bewaard gebleven. Ik was er vorig jaar in mei ook al eens geweest.
Uiteindelijk vertrokken we rond 10 uur, met minimale hoeveelheid aan bagage op onze rug. We wilden eerst kamperen, maar daar hebben we gelukkig toch maar vanaf gezien. Want het viel toch niet echt mee! Het was wel het koelste weekend in tijden, met grote donkere wolken boven ons hoofd, en af en toe een paar verfrissende spetters regen. Ik bedacht me tijdens het fietsen dat ik eigenlijk al bijna een jaar niet meer echt gefietst had, en aan de beenspieren had ik na de operatie in december ook niet echt gewerkt… Maar ja, met een beetje doorzettingsvermogen kom je er ook wel. De weg bestond voornamelijk uit heuvels, wel heel mooi, en af en toe zagen we de zee. Onderweg moesten we vaak stoppen, want halverwege deed alles al pijn, en een keer regende het té hard om door te fietsen. Maar overal langs de weg zijn stalletjes en winkeltjes voor de nodige bananen, kokosnoten en water. En vriendelijke mensen die het wel gezellig vinden! Uiteindelijk kwamen we meer dood dan levend (in elk geval ik) in Bagamoyo aan, maar meteen was de energie weer terug, en gingen we op zoek naar een leuk hotelletje aan het strand. Als snel gevonden, en hup in de bikini’s en in zee. We zaten namelijk van top tot teen onder de modder. ’s Avonds heerlijk gegeten, want dat hadden we natuurlijk wel verdiend, en om 10 uur vielen we in slaap (Laura al op de tafel in het restaurant).
Zondag deed nog steeds alles pijn, maar we begonnen met de spieren los te maken in zee, en na een stevig ontbijt weer op de fiets. We vonden een alternatieve route, over een landweggetje in plaats van langs de hoofdweg. Hartstikke mooi! Het lijden werd onderbroken door een pauze bij een ander mooi hotel aan de kust, en brood met avocado, sinaasappels en papaja bij een fruitstalletje bovenaan de steilste helling. Had Laura al geregeld toen ik uiteindelijk aan kwam strompelen… Maar opeens waren we bijna thuis! Ik had het helemaal niet in de gaten. Toen hebben we onszelf nog op een bananensplit en tiramisu bij Mediterraneo getrakteerd, ook aan zee, en precies voor het donker waren we weer thuis!
Voor het fietsweekend ben ik nog 2 weken met Godwin naar het zuidwesten van het land gereisd. Met de auto tot aan Songea (1000 km) en nog een stadje verder (Mbinga) met de bus, omdat de weg te slecht is. We kwamen bijna tot aan Lake Malawi. De regentijd is daar duidelijk al begonnen, en alles was héél groen. Echt heel erg mooi, ook vanwege het berglandschap en de mooie dorpjes. De hele trip was erg leuk en succesvol; veel goede reacties van de solardealers. Hopelijk werpt het zijn vruchten af.
We logeerden in Iringa weer bij de familie van Godwin, waar net een tweeling was geboren. Heel schattig, maar wat een werk! De twee oudere kinderen vonden het wel leuk dat wij er waren, konden ze lekker met onze laptops spelen (paint). Twee echte talentjes, want ze hadden meteen door hoe het werkt.
Ze hebben hier in Tanzania ook de ‘laserguns’ ontdekt, waar de snelheid van de auto mee gemeten wordt, en een uur na vertrek had ik al een bekeuring, plús huwelijksaanzoek van de agent. Helaas moest ik toch betalen, 10 euro. De verkeerspolitie heeft hier bijna geen transportmiddelen, en maken dus gebruik van voorbijgangers als ze zich moeten verplaatsen. Vlak voordat we weer in Dar es Salaam aankwamen werden we aangehouden door een grote dikke agent met het verzoek of we zijn jonge vrouwelijke collega mee wilden nemen. We hadden weinig keus, hoewel de achterbank vol lag met bagage en zakken vol tomaten, bananen, ananassen en uien. Kort nadat ze was ingestapt kwamen we in een hopeloze file terecht. Zodra er ergens even een blokkade is op de weg verandert de normaal gesproken tweebaansweg in een vierbaansweg, en blokkeert iedereen elkaar. Echt zoals in een tekenfilm, ongelooflijk! Een grote chaos. Maar gelukkig hadden we de agente op de achterbank, en konden we heel asociaal helemaal rechts langs de file rijden (er kwam toch geen tegenligger, want die kwamen er niet doorheen). En vervolgens wist ze een shortcut, een heel hobbelig en steil weggetje, waardoor we mooi de oorsprong van de file omzeilden, een kapotte vrachtwagen ofzo. Perfect! Dat scheelde zeker een paar uur. Het verkeer hier, daar kan ik een heel boek over volschrijven….
Nu ben ik thuis, in Dar es Salaam, en zijn we ook bezig de reis naar Uganda voor te bereiden, waar we de 17e naartoe vertrekken, samen met onze Zambiaanse collega’s. Daar blijven we 2 weken, en dan nog een weekje in Tanzania, en dan vlieg ik alweer naar Nederland! Ik ben er van 9 tot 30 mei, en hoop jullie natuurlijk allemaal te zien!
Tot dan!
***foto’s op http://picasaweb.google.com/winnieversol/Maart2009# ***
-
08 April 2009 - 07:34
Ina:
Hey Winnie!
Mooie foto's ook, krijg bijna heimwee. Weet je wel zeker dat je naar Nederland wilt komen?
We lopen elkaar wel weer precies mis, ik ben de 29ste terug in Dar (vlucht van de 28ste is geannuleerd).
Kom je gauw met Ellen langs in Kilwa als je terug bent?
Geniet van Uganda (dat gaat zeker lukken!) en ik spreek je nog!
liefs,
Ina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
