Zon, zee en vis

De laatste update is alweer een hele tijd geleden, dus ik heb veel te vertellen… laat ik maar met het hoogtepunt beginnen: vakantie! Lekker weg in ‘eigen’ land met Ina en Ellen.
Ellen kon er niet onderuit om naar Tanzania te komen, aangezien Ina en ik hier allebei wonen. Dus ze landde 5 juni ‘s avonds op Nyerere International Airport, waar we haar reikhalzend stonden op te wachten. Met een hele karavaan van twee auto’s (omdat Laura Pepijn halsoverkop op het vliegtuig naar Nederland moest zetten vanwege een zich aankondigende baby) reden we naar ons paleisje in Sinza. Daar hielden we eerst een soort pakjesavond, want Ellen had een tas vol lekkere dingen, sfeerverhogende kaarsjes, een enorme stapel tijdschriften en 4 nieuwe mountainbikebanden meegenomen! Vervolgens snel naar bed, want we moesten om 5 uur weer opstaan voor de boot naar Zanzibar.

Laura en Karin gingen ook mee, dus ‘s ochtends héél vroeg reden we met een volgepropte taxi naar de ferry. De eerste bestemming was Nungwi, helemaal in het noordelijkste puntje van Zanzibar, waar we onze slaap inhaalden op het strand, afgewisseld met een duik in het kraakheldere water. We moesten namelijk goed uitrusten want ’s avonds vond de wereldberoemde full moon party plaats in Kendwa. Nu we toch in de buurt waren mochten we dat natuurlijk niet missen. Helaas was de full moon verscholen achter de wolken, maar dat mocht de pret niet drukken, het was een superleuk feest!

Zondag konden we eindelijk een beetje uitslapen, en rond de middag vertrokken Laura en Karin weer naar huis (resp. Dar es Salaam en Amsterdam) en verhuisden Ina, Ellen en ik naar Matemwe, een vissersdorp aan de oostkust van het eiland. Hier verbleven we in Mohammed Bungalows, wat uit 4 schattige huisjes en een restaurantje bestaat, zowat op het strand. Heerlijk relaxt en rustig, en de superdeluxe logde een paar honderd meter verderop zorgde voor een uiterst decadente maar welkome verassing in de vorm van heerlijk eten en de beste cocktails voor bij de zonsondergang.

Maandag hadden we via Ali (Mohammed’s broer) een snorkeltrip geregeld met een lokale visser. Ellen’s bezoek was te kort om veel te slapen, dus we stonden om half 7 ’s ochtends alweer gereed om met onze snorkels in de boot te stappen, voor wat een van de hoogtepunten van de vakantie zou gaan worden. De boten zijn afhankelijk van het tij, dus we voeren tegelijkertijd met tientallen andere vissers in dhows (traditionele zeilboten) langs de kust naar een plek waar we het rif over konden steken. Bij zonsopkomst een fantastisch gezicht! Midden op zee op een ondiepere plek sprongen we overboord en snorkelen maar. We zagen énorme groepen vissen in alle kleuren en maten, netjes gesorteerd op soort.

Vervolgens voeren we naar een andere plek in de buurt van een eilandje en onderweg begon de visser opeens enthousiast te roepen en te wijzen: dolfijnen! Vlakbij de boot!! Snel het water in!!! Maar tegen de tijd dat we van deze onverwachtse gebeurtenis waren bijgekomen, de flippers weer aanhadden en in het water sprongen waren ze helaas alweer weg. Maar we hebben ze wel goed kunnen zien!
Na nog een paar snorkelspots eindigden we bij een zandbank waarvan nog net een klein beetje boven het water uitstak: ons onbewoonde privé eiland, van alles en iedereen verlaten. De visser vond het inmiddels tijd voor zijn middagdutje, en wij genoten van de zon, de rust en het maken van idiote foto’s… onvoorstelbaar zo mooi daar, en geen toerist te bekennen.

Halverwege de middag was ons eiland weer opgeslokt door het stijgende water, en tijd om terug te varen, samen met alle andere vissers die de buit weer binnen hadden.
Dinsdag namen we afscheid van Mohammed en Ali, en gingen we met het openbaar vervoer terug naar de stad, Stonetown. Het openbaar vervoer bestaat voornamelijk uit kleine vrachtwagentjes met een dak waaronder de mensen op houten bankjes in de lengterichting stijf tegen elkaar aan geperst plaatsnemen. Boven op het dak gaat dan de bagage, bossen takken, fietsen, en al het andere wat vervoerd moet worden. Aan de zijkanten is het open, dus lekker luchtig.

Een beetje stijf kwamen we aan in Stonetown, waar we een leuk hotelletje vonden met grote typisch Zanzibariaanse (?) bedden en de rest van de dag rondliepen en genoten van lekker eten, drinken, de zonsondergang, zanzibari pizza van de straatkoks en nog meer eten.
Woensdag bezochten we nog even het nationale museum gevestigd in een oud paleis met vooral een indrukwekkend uitzicht vanaf de balkons op de bovenste verdieping. En toen was het tijd voor de terugtocht naar het vaste land met de ferry. De terugweg tegen de stroom in is meestal nogal heftig, getuige de uitgedeelde kotszakjes, dus we keken strak naar de horizon, en het ging allemaal goed.

Woensdagavond brachten we bij de Irish pub door, ook aan het water, en donderdag moesten we alweer om 5 uur opstaan, voor de bus naar Kilwa waar Ina woont. 330 km naar het zuiden, waarvan 60 km onverhard. De bus bleek helaas z’n beste tijd gehad te hebben (30 jaar geleden denk ik al), en de stoelen schroeven ze waarschijnlijk elke rit opnieuw vast. Hobbels waarbij je tot 20 cm van je stoel omhoog wordt gelanceerd komen de levensduur natuurlijk niet ten goede. Maar de conducteurs probeerden er nog wat van te maken door sap en koekjes uit te delen. Rond de middag waren we in Kilwa en zodra je daar het strand ziet is alle voorafgaande ellende natuurlijk meteen vergeten. We aten heerlijke pasta bij de Italiaan Valerio, waar Ina elke dag eet, en Ellen had de tijdschriften ook weer meegenomen, dus we hadden niks meer te klagen! ’s Avonds brouwde Valerio een paar lekkere cocktails, je moet toch wat als je een lodge runt zonder gasten, en aten we natuurlijk pizza.

Vrijdag was ook weer een rustdag, en hebben we Kilwa verkend, maar dat is ook geen dagvullende bezigheid, want er is niet zo veel… en ’s avonds aten we in het donker heerlijke krab en andere lekkere zeedieren bij een ander verlaten hotel.

Zaterdag was het weer de hoogste tijd om de zee op te gaan. Kilwa was zo’n 600 tot 800 jaar geleden een bruisend handelscentrum van de Omaanse machthebbers destijds, en daar zijn de resten nog van te zien. Op de eilanden voor de kust stonden gigantische paleizen, en men leefde er van de handel in onder andere ivoor, goud, en vanalles en nog wat (sorry, heb niet zo heel goed naar de gids geluisterd).

We namen een dhow om de twee kleinste eilanden te bezoeken, het verst uit de kust want Ina en ik hadden het grootste eiland al een keer eerder bezocht. Wij dienden voornamelijk als ballast, want het zeilen in zo’n boot is wel even wat anders. Naast ons eigen gewicht liggen er ook 6 zandzakken op de bodem die bij elke slag naar de andere kant getild werden. Tegen de wind in was het 4 uur zeilen voor we voet aan wal konden zetten, op een strandje midden in een bedrijvig vissersdorpje wat bestond uit hutjes gemaakt van palmbladeren en overal tafels waar vis lag te drogen. We wandelden met onze gids Osman en zijn broertje door de mangrove bossen en tussen de palmbomen naar de ruines. Ongelooflijk de tegenstelling tussen het 800 jaar oude paleis waar nog chinees porselein in de plafonds te zien is, met trappen en verdiepingen en toiletten en wasruimtes en de manier waarop de vissers tegenwoordig leven. We dronken en aten heerlijk verse kokosnoten en zeilden vervolgens naar het volgende eilandje. Een stuk kleiner en waarschijnlijk ook vol met ruines, maar het grootste gedeelte is nog verscholen onder het zand en struikgewas. Wel apart dus toen de gids zei: zie je die steen daar onder die struik? Dat was vroeger een moskee…

Het was even zoeken naar onze boot, die ondertussen naar de andere kant van het eiland was gevaren, maar we kregen hulp van een oude eenogige eilandbewoner met een lange stok. De terugweg ging voor de wind, dus keihard en genietend van een spectaculaire zonsondergang. Net na het donker werden we weer in het haventje afgezet.

Zondagochtend moesten we afscheid nemen van Ina, en alweer om 5 uur opstaan om met een busje terug naar Dar es Salaam te gaan. 6 uur rijden dachten we, maar dat viel even tegen. De bus, met plaats voor 28 passagiers zat volgepropt en bij elk dorp kwamen er nog mensen bij. Op een gegeven moment viel een oud meneertje vlakbij de deuropening flauw (waardoor hij er echt bijna uitviel) en werd op een stoeltje voor ons gezet. Dus wij hebben ons drinkwater maar over zijn hoofd gegoten. De bus zag er redelijk nieuw uit, maar na het onverharde stuk begonnen er meer onderdelen te rammelen dan verantwoord was, en moesten we overstappen naar een ander busje. Ik kon Ellen nog net overtuigen dat er écht geen taxi te vinden is in het gebied waar we waren, dus we hadden geen keus en moesten het het laatste stuk zonder beenruimte stellen. Toen de chauffeur bij aankomst in een buitenwijk van Dar es Salaam niet verder wilde rijden zijn we toch maar in een taxi gestapt, en werden we nog redelijk luxueus voor mijn huis afgezet. Ik heb Ellen moeten beloven dat we de volgende keer echt gaan vliegen.. Na een verfrissende douche hebben we de rest van de dag bij Mediterraneo doorgebracht, ook weer aan het water met lekkere cocktails om de dramatische reis te vergeten en heerlijk Italiaans eten, en ’s avonds hebben Laura en ik Ellen weer naar het vliegveld gebracht.
Een heerlijke watersport vakantie, waarbij de nodige ontberingen werden afgewisseld door een overdaad aan zon, strand en vooral zee!!

Nu ben ik weer hard aan het werk, en wordt het verhaal eigenlijk wel weer lang genoeg… dus alle andere avonturen volgen snel in een nieuwe update!

Foto’s bij bovenstaand verhaal komen ook snel online, ik zet de link er tzt bij.

Doei!!

ps. mocht je na het lezen van dit verhaal de onbedwingbare neiging krijgen om ook op het vliegtuig naar Tanzania te stappen, in november en begin december heb ik nog een paar weken vrij voor ik voorlopig definitief terug naar Nederland kom..