Zomaar een werkdag

7:30 wakker worden dankzij de muziek van de buren, opstaan, ontbijten (geroosterd witbrood met jam en kamille thee), douchen (met de emmer), laptop aanzetten.

8:30 met Jacqueline en de auto naar de kliniek, we hebben allebei darmproblemen sinds een paar dagen. Gelukkig geen file. We moeten even wachten maar daar zijn we op voorbereid met een boek in de tas. Bloed en ‘stool’ worden meteen geanalyseerd: geen malaria, geen koorts, eigenlijk geen klachten naast de hoofdklacht diarree… dus gebaseerd op de symptomen maar een kuurtje Bactiflox. Tip1: niet te lang wachten met naar de dokter gaan! Tip 2: neem wat te lezen mee!

10:30 Jacq op de taxi naar huis gezet, ik naar het kantoor van een partnerorganisatie waar een ‘vriend’ werkt die een half jaar geleden geld van me heeft geleend. Ik heb er schoon genoeg van om continu achter hem aan te zitten. Maar z’n collega (Canadees) vertelt me dat ik helaas niet de enige schuldeiser ben… z’n salaris voor de komende maanden heeft ie al uitgegeven, dus lijkt het erop dat ik naar mijn geld kan fluiten. En ook naar de vriendschap. Tip: leen geen geld aan Tanzanianen, hoe zielig het verhaal ook is, ze zullen het als een gift beschouwen (uitzonderingen daargelaten, zie later op de dag).

11:00 In het centrum op zoek naar en parkeerplaats (chaos!) en vervolgens naar de Tanzania Employment Service Agency (arbeidsbureau) om cv’s terug te brengen van potentiële kandidaten voor een marketing functie binnen onze organisatie. Gelukkig snel gevonden. Helaas hebben we nog niemand aangenomen, want ze waren niet geschikt of de salariseisen waren buiten proportie.

11:30 Naar het SwissAir kantoor om mijn ticket te verzetten (9 september ben ik er weer!!) en informatie op te vragen voor een ticket voor Peter, m’n opvolger. In september komen alle country coördinatoren een week lang bij elkaar in een huis in de Achterhoek.

12:00 Naar het ministerie van binnenlandse zaken om de registratie van de stichting te verlengen. Vrijdag was dit mislukt toen we na uren zoeken bij het wat bleek verkeerde kantoor terecht kwamen (want we zijn geen NGO, maar een foundation. Andere wet.). Ik parkeer op m’n vaste plekje naast het immigratie kantoor, waar ik vorig jaar tientallen keren geweest ben. De parkeerwachters en autowassers herkennen me nog steeds. Ik beland eerst op de verkeerde verdieping van het verkeerde gebouw, maar de volgende poging is raak, een onbenoemd gebouwtje er achter. Een verademing want er is geen rij (waarschijnlijk weet niemand het te vinden) en wel airco en behulpzame mensen. Nadat ik heb uitgelegd dat ik de registratie van de stichting kom verlengen willen ze me bijna weer wegsturen: ‘kom morgen maar terug, ik moet eerst het juiste dossier zoeken’. Maar zo makkelijk laat ik me niet meer wegjagen. Morgen terugkomen betekent weer een halve dag in de file, op zoek naar een parkeerplaats en wachten. Bovendien is er een grote kans dat ie dan opeens op vakantie is (of naar een bruiloft of begrafenis, grote kans met die ‘extended families’ hier) of dat er opeens wel een lange rij is. Dus ik vind het helemaal niet erg om een half uur te wachten en daarmee 4 uur te besparen… Gelukkig komt de boodschap over. Het gaat me ongeveer 120.000 shilling kosten (want we zijn bijna een jaar te laat), en ik heb al mijn geld al bij de dokter en SwissAir uitgegeven, dus ik besluit in de tussentijd maar even naar de bank te lopen. Als ik terug kom is het dossier al bijna boven water. Uit een oud bruin mapje met op het eerste gezicht kladblaadjes bijeengehouden door een touwtje vol met rijen nummers komt wonderbaarlijk genoeg ons nummer tevoorschijn en weet ie dus waar hij moet zoeken. En jawel, daar komt het al. Alleen moet het bedrag opeens in dollars worden betaald (90). Dus ik met m’n verse shillingen naar het Movenpick hotel om te wisselen (kost weer een half uur, details zal ik besparen), en meteen maar even van de gelegenheid gebruik maken om naar een schone wc te gaan. Als ik terug kom bij het ministerie zijn alle mannetjes die net m’n nieuwe vrienden waren geworden van de aardbodem verdwenen. En ze hadden me nog wel verzekerd dat ze niet weg zouden gaan! Gelukkig zijn ze ook niet weg, ze hadden alleen opeens een spoedvergadering. Nou ja, om 2 uur ben ik van mijn dollars af en kunnen we er weer een tijdje mee vooruit. Nog even telefoonnummers uitgewisseld met de ambtenaar, voor als we de naam willen veranderen. Want we staan nu nog als Free Energy Foundation geregistreerd ipv Rural Energy Foundation. Details. Tip: geef nóóit je telefoonnummer aan Tanzanianen tenzij het strikt noodzakelijk is. Mijn nieuwe vriend had me op een zwak moment te pakken, helaas… (In plaats van boos of teleurgesteld te zijn als er iets niet lukt, word ik in Tanzania juist gelukkig en blij als er iets wel lukt! (overlevingsstrategie))
Onder mijn ruitenwisser vind ik 4 parkeerbonnetjes, a 20 cent per stuk. Ik was wel heeel lang weggeweest zei m’n parkeer-vriend.

14:30 eindelijk thuis! Tevreden omdat eigenlijk alles gelukt is en de hoogste tijd voor lunch: rijst met de ‘doggybag’ van gisteren toen we uit eten waren geweest: curry met red snapper, mmmm! En een antibioticapil.

15:00 laptop aansluiten op het nieuwe internet, en het werkt! En snel! Nog al zo’n succesverhaal, het kostte ons slechts 1,5 week, 4 bezoekjes en 6 telefoontjes voordat het geïnstalleerd was. Mailtjes binnenhalen, beantwoorden, nieuwe plannen maken en ideeën uitwerken, een beetje rapportage, planning en af en toe en sprintje naar de wc, waarna het verloren vocht weer aangevuld wordt met O.R.S., Coca Cola en water…

16:00 er wordt op het hek geklopt, het is Deo, de jongen van de shop voor ons huis. Hij komt de lege colaflesjes ophalen, en we (Jacq en ik) lopen meteen met ‘m mee om een paar nieuwe te kopen, want daar zijn we wel aan toe.

16:50 er wordt op het hek geklopt, het is Chris, een aardige en getalenteerde kunst-student uit Bagamoyo die zijn tekeningen wil komen laten zien. We kopen af en toe kaarten van hem en laatst kwam hij bijna huilend aan de deur omdat zijn moeder aan de andere kant van het land was overleden. Hij had wat zakgeld nodig voor tijdens de 20 uur durende busreis er naartoe. Oké, ik heb ‘de Tanzanianen’ nog één kans gegeven en hem toch maar wat geld geleend, zo’n 7 euro. En hij beloofde snel terug te komen met nieuwe kaarten. Drie dagen later stond hij alweer voor de deur, blijkbaar zijn 3e poging, want ik was eerder niet thuis. Mét mooie kaarten. Ik mocht er 4 uitkiezen voor de prijs van 3 (de lening). Sommigen zijn gelukkig wel te vertrouwen, en zijn tekeningen zijn erg mooi!

17:00 Peter komt thuis van zijn Swahili cursus, en gaat zich over het avondeten ontfermen, dus loopt naar de supermarkt 10 minuten hier vandaan, terwijl ik lekker doorwerk, waarbij ik tussendoor ook wat aan dit stuk typ.

19:37 muizendiner: aan de andere kant van de kamer doet onze huismuis, die al 3x aan de dood is ontsnapt maar steeds brutaler wordt, zich tegoed aan de kruimels in en om de broodrooster.

20:00 eten! Zowaar een echte Hollandse maaltijd: gekookte aardappelen, hamburgers met lekkere jus en bloemkool! Peter mag blijven.
20:50 de verleiding om met Jacq Rozengeur en Wodkalime op dvd te kijken is groot, maar met een weekendje Kilwa in het vooruitzicht werk ik toch nog maar even door aan een jaarkalender, de halfjaarlijkse rapportage en een email aan m’n broertje.

22:13 verhaal is klaar, zet ik morgen online want peter heeft de internetkabel in gebruik. Bedtijd! Alleen nog een bed kiezen, wordt het een bed in de logeerkamer of het lege bed van Laura? Laatste tip (van Su): schop die opvolger eruit, en verover je kamer terug! Maar ja, hij heeft wel lekker gekookt.

P.S.1. Ik ben dus van 9-27 september in Nederland!
P.S.2. Ik ben ook nog een weekend gaan wandelen in de bergen van Lushoto met Su, Laura en Jacqueline, ontzettend mooi! Foto’s volgen binnenkort op http://picasaweb.google.com/winnieversol (het internet laat ons alweer in de steek, dus nog even geduld)